ماهی کپور و انواع آن | ماهی کپور چه خصوصیاتی دارد؟

ماهی کپور به همراه ماهی قرمز (Carassius auratus)، ماهی روچ (Rutilus rutilus) و لای ماهی (Tinca tinca) از خانواده Cyprinidaeها هستند. اگرچه ماهی کپور کوچک را گاهی اوقات با ماهی قرمز اشتباه می‌گیرند، اما می‌توان ماهی کپور را با داشتن یک جفت هالتر (سبیل شاخکی) در هر گوشه از دهانش تشخیص داد. ماهی کپور و انواع آن دارای چشم‌های کوچک، لب‌های ضخیم، دم چنگال دار و یک باله پشتی (بالا) با خارهای به شدت دندانه دار هستند. فلس‌های بدن آنها بزرگ و ضخیم هستند.

این ماهی‌ها به طور تقریبی در کل جهان وجود دارند اما حضور آنها به شکل طبیعی در استرالیا، آمریکای جنوبی و قطب‌های شمال و جنوب مشاهده نشده است. فَکِ تمامی گونه‌های مختلف این ماهی بدون دندان است و به جای دندان، استخوان‌هایی در ناحیه‌ حلق دارند که به خرد کردن غذای آنها کمک می‌کند. 

ماهی کپور و انواع آن چه خصوصیاتی دارند؟

کپور، ماهی بزرگ آب شیرین بومی آسیای مرکزی است. محبوبیت آن باعث شده تا کپور پرفروش‌ترین ماهی آب شیرین در جهان باشد. آنها به طور گسترده در اروپا، آسیا و خاورمیانه پرورش داده می‌شوند و یکی از اهداف ماهیگیری مورد علاقه صیادان در اروپا هستند.

با این حال، در آمریکای شمالی، کانادا و استرالیا، کپور به عنوان یک آفت مهم در نظر گرفته می‌شود. کپور بسیار متنوع است و می‌تواند در زیستگاه‌های مختلف از جمله مناطق تخریب شده زندگی کند. در طول چند دهه گذشته، کپور در بیشتر مناطق جنوب شرقی استرالیا پخش شده است. 

نکات جذاب درباره ماهی کپور و انواع آن

مهاجران آلمانی و اسکاندیناویایی با ورود به آمریکای شمالی ذائقه خود را با کپور تطبیق داده و باعث افزایش پرورش کپور در ایالات متحده شدند. اولین رکوردهای صید کپور معمولی در رودخانه می سی سی پی در هانیبال، میسوری، کوئینسی و ایلینویز در سال 1883 بود.

ماهی کپور معمولی نوعی ماهی مینو (Minnow) است که در خانواده ماهی‌های گوشتی و طعمه ماهی معمولی قرار می‌گیرد. در ادامه به نکات بیشتری در کورد خصوصیات ماهی کپور و انواع آن اشاره می‌کنیم:

• ماهی کپور بومی آسیای مرکزی است.
• در اواخر دهه 1800 به عنوان ماهی ورزشی در استرالیا شهرت یافت.
• به طور گسترده در سراسر جنوب شرقی استرالیا با جمعیت‌های کوچکتر در غرب استرالیا و تاسمانی پراکنده شده است.
• در کوئینزلند، کپور در رودخانه موری-دارلینگ در حوضه آبریز کاندامین-بالون، رودخانه پارو، رودخانه وارگو، نهر نبین، رودخانه کولگوا، رودخانه بارون و رودخانه مک اینتایر یافت می‌شود. همچنین در رودخانه‌های لوگان و آلبرت در جنوب بریزبن فراوان است.
• گزارش‌های گاه به گاه از افرادی که به طور غیرقانونی ماهی کپور کوی را در حوضچه‌های زینتی در اطراف کوئینزلند نگهداری می‌کنند وجود دارد.

چرخه زندگی ماهی کپور از بدو تولد تا تغذیه 

به دلیل سازگاری بالا، کپورها در تطبیق خود با محیط‌های جدید بسیار موفق بوده‌اند. به طور گسترده ای اعتقاد بر این است که کپورها به دلیل عادات تغذیه مخرب خود اثرات مضری بر پوشش گیاهان آبزی، موجودات و سلامت عمومی رودخانه دارند. در زیر به چرخه زندگی کپورها اشاره می‌کنیم.

•  نرها بین 1 تا 3 سالگی و ماده‌ها بین 2 تا 4 سالگی بالغ می‌شوند
• کپور بین سپتامبر و دسامبر تخم ریزی می‌کند
•  تا 1.5 میلیون تخم تولید می‌کند
• بزرگسالان از سخت پوستان، حشرات و مواد گیاهی تغذیه می‌کنند
• مراحل لارو از پلانکتون تغذیه می‌کند

شرح و زیست شناسی ماهی کپور و انواع آن

Cyprinidae تقریبا یک خانواده انحصاری از ماهیان آب شیرین هستند، البته نمایندگانی از آب شور دارند اما بسیار نادر اند. اعضای Cyprinidae با آرواره و فک که همیشه بدون دندان است مشخص می‌شوند. دندان های حلقی در یک یا دو ردیف، با حداکثر هشت دندان در هر ردیف در این گونه دیده می‌شود. بدن معمولا کشیده، فشرده و دوکی شکل دارند. در حالی که اکثر سیپرینیدها فلس دار هستند، برخی فاقد فلس نیز می‌باشند. در ادامه به شرح خصوصیات این ماهی و انواع آن می‌پردازیم:

رنگ کپور متفاوت است

در طبیعت آنها معمولا به رنگ سبز زیتونی تا برنزی یا نقره‌ای با سطح زیرین کم رنگ‌تر یافت می‌شوند. کپور کوی (Koi) یا ژاپنی، گونه‌های زینتی اهلی شده از کپور معمولی هستند و طیف وسیع‌تری از رنگ‌ها و الگوهای رنگی را با ترکیب‌های مختلف سفید، سیاه، قرمز، زرد، آبی و نارنجی نشان می‌دهند.

تغییرات فلس، از جمله فلس‌های براق بزرگ به صورت پراکنده یا در یک خط در امتداد پهلوها (برای مثال در کپور آینه‌ای) یا عدم وجود فلس (برای مثال کپور چرمی) نیز در ماهی‌های زینتی و وحشی رایج است. همه سویه‌ها متعلق به یک گونه Cyprinus carpio هستند.

اندازه ماهی کپور

کپورماهی می‌تواند تا اندازه‌های بسیار بزرگ رشد کند، گزارشاتی از کپورهایی به طول 1.2 متر و وزن 20 کیلوگرم ارائه شده است. کپورهایی با وزن تا 10 کیلوگرم نیز در استرالیا صید شده‌اند، اما وزن‌های حدود 4 تا 5 کیلوگرم رایج‌تر است.

زیستگاه ماهی کپور 

معمولا در آب‌های ساکن یا کم جریان در ارتفاعات کم، به ویژه در مناطقی که پوشش گیاهی آبزی فراوان وجود دارد، یافت می‌‌شود. آنها همچنین در قسمت‌های پایین برخی از رودخانه‌ها و دریاچه‌های ساحلی قرار دارند. آنها قادر به تحمل طیف وسیعی از شرایط محیطی هستند و نسبت به اکثر ماهی‌های بومی سازگاری بیشتری نسبت به سطوح پایین اکسیژن و آلاینده‌ها دارند. این نوع از ماهی‌ها اغلب در زیستگاه‌های تخریب شده و آب‌های راکد بیتوته می‌کنند.

چگونگی تکثیر ماهی کپور

در شرایط مناسب، کپور بسیار پربار است. آنها زود بالغ می‌شوند. کپورها در طول فصلِ تولید مثل به مناطق تولید مثل مهاجرت کرده و گاهی صدها کیلومتر را طی می‌کنند. بیشتر تخم‌ها و لاروها قبل از رسیدن به بلوغ می‌میرند، اگرچه اگر شرایط محیطی مناسب باشد، تعداد بیشتری زنده می‌مانند.

به نظر می‌رسد سیل، شرایط خوبی را به ویژه برای تولید مثل این ماهی و همچنین غذای فراوان برای بچه ماهی‌ها فراهم می‌کند. این امر ممکن است توضیح دهد که چرا کپور چنین انفجار جمعیتی را در طول سیل‌های بزرگ دهه 1970 تجربه کرد.

نحوه تولید مثل ماهی کپور

تخم ریزی کپورهای معمولی و کپورهای عادی عموما در روزهای آخر فصل بهار و روزهای اول فصل تابستان آغاز می شود؛ در این مواقع دمای آب از هجده درجه‌ سانتی گراد بالاتر می‌رود. تخم های کپور در محل‌هایی که عمقی کم و پوشش گیاهی متراکم دارند و آفتاب به آنها می‌تابد ریخته شده و به اجزای مختلف گیاهانی که زیر آب قرار دارند می‌چسبند. بارور شدن تخم ها طی 5 الی 8 روز و کماکان در حالت چسبیده به گیاهان صورت می‌گیرد.

تغذیه ماهی کپور

ماهی کپور همه چیزخوار است و رژیم غذایی آنها بسته به آنچه در دسترس است متفاوت خواهد شد. آنها طیف وسیعی از مواد غذایی کوچک مانند نرم تنان، سخت پوستان، لارو حشرات و دانه‌ها را مصرف می‌کنند. این مواد غذایی (همراه با گل و آب) از ته مکیده شده و با استفاده از آبشش فیلتر می‌شوند.

آنها همچنین می‌توانند مواد گیاهی و مواد آلی عمومی را مصرف کنند، به ویژه زمانی که منابع غذایی دیگر در دسترس نیستند (مثلا در زمستان). کپور به ندرت ماهی می‌خورد، اما ممکن است تخم و لارو ماهی را مصرف کرده و مکان‌های پرورش را مختل کند.

خوراک ماهی‌های کپور از مواد موجود در بستر آب تأمین می‌شود. ریشه‌ها و دانه‌های گیاهان آبزی قسمت اعظم خوراک آنها را تشکیل می‌دهند. موجوداتی مانند صدف‌ها، لاروها، حشره‌ها، جلبک‌ها و سایر ارگانیسم‌های مشابه نیز بخشی از غذای این ماهی‌ها را تشکیل می‌دهند. کپورماهی با باز کردن کامل دهان و مکیدن طعمه به عمل تغذیه دست می‌زند.

این ماهی در میان موادی که در بستر آب ته‌نشین شده‌اند، جنب و جوش شدیدی راه می‌اندازد که همین  امر موجب راه پیدا کردن غبار حاصله به سطح آب می‌شود.

طول عمر ماهی کپور

بارها دیده شده که ماهیان کپور تا چهل یا پنجاه سال نیز عمر کرده‌اند. رشد این ماهی‌ها تا آخر عمر آنها ادامه دارد. تعداد حلقه‌هایی که روی فلس ماهی دیده می‌شود، سن تقریبی آن را نشان می‌دهد که شباهت زیادی به روش مشخص کردن سن درخت دارد.

دریاچه خزر مهد بزرگ ماهی‌های کپور

محل زیست عمده‌ ماهیان خانواده‌ی کپور، دریاچه‌ی خزر اعلام شده است. عده‌ای از زیست شناسان بر این باورند که لشکریان روم این ماهی‌ها را از آن منطقه به سمت غرب و اروپا برده‌اند. اهالی آسیا از چهار قرن پیش از میلاد ماهی کپور وحشی را در حوض‌های مخصوص نگاهداری کرده و این ماهی را در قالب خوراک مصرف می‌کرده‌اند.

از همان موقع تا زمان حال، پرورش دهندگان ماهی اروپای شرقی دست به اصلاح نژادی این گونه‌ها زده‌ و موفق به پرورش گونه‌های تازه‌ای مانند ماهی کپور آینه‌ای و ماهی کپور چرمی شده‌اند. زیاد طولی نکشید تا ماهیگیران ورزشی که با قلاب ماهیگیری می‌کنند نیز به دلیل ویژگی‌های خاص این ماهی، به آن علاقه‌مند شدند. این ماهی وقتی به قلاب می‌افتد دست به مبارزه‌ شدیدی با ماهیگیر می‌زند که همین امر توجه ماهیگیران را به خود جلب می‌کند.

ماهی کپور و دمای آب؛ زیاد بودن آستانه‌ تحمل ماهی کپور 

این ماهی‌ها اصولا ماهی آبهای گرم هستند و در فصل زمستان وارد خواب زمستانی می‌شوند. کپورماهی می‌تواند تغییر دمای آب را از دمای چهل تا صفر درجه سانتی گراد تاب بیاورد. بازه‌ دمایی هجده تا بیست و پنج درجه دمای مطلوب رشد و تغذیه‌ این ماهی ها است. تغذیه‌ ماهی‌های کوچکتر در درجه حرارت 6 درجه و تغذیه‌‍ ماهی‌های بزرگ در درجه حرارت 10 درجه آغاز می‌شود.

کپورهای بزرگ پیش از کپورهای کوچک از غذا خوردن دست می‌کشند. نشانه بارز متوقف شدن فرایند تغذیه‌ آنها پیش از شروع خواب زمستانی مشاهده می‌شود. در این زمان آب در مقایسه با فصول گرمتر، زلالی بسیار بیشتری دارد که نشان می‌دهد کپورها دیگر کف محل را برای پیدا کردن غذا نمی‌کَنند.

انواع ماهی کپور

کپورماهیان خانواده بزرگی دارند. تمام ماهی‌های این خانواده تخم‌گذار هستند و از عادات پرورشی اکثر آنها می‌توان به عدم مراقبت از تخم‌ها اشاره کرد. با این حال، گونه‌های کمی نیز وجود دارند که لانه می‌سازند و از تخم‌ها محافظت می‌کنند. ماهی کپور خانواده بزرگی دارد. اکنون که برخی از خصوصیات کپورماهی‌ها را بررسی کردیم، به معرفی گونه‌های مختلف این ماهی می‌پردازیم:

ماهی کپور معمولی (Common Carp)

کپور معمولی و سایر کپورها (به جز کپور وحشی) در نتیجه‌ چندصد سال اصلاح نژادی به دست زیست‌شناسان و پرورش دهندگان ماهی به وجود آمده‌اند. سر کپور معمولی نیز فلس نداشته و بدن آن نیز رنگ‌های متفاوتی دارد. بزرگترین نمونه‌های این گونه دارای پنج و یک دهم متر طول و سی و شش کیلوگرم وزن بوده‌اند.

تاریخچه ماهی کپور معمولی

نمونه معمولی ماهی کپور، راه خود را از آسیا به تمام نقاط جهان باز کرد. پس از قرن‌ها اهلی شدن در آسیا، در قرن دوازدهم به آب های اروپا معرفی شد. در قرن شانزدهم، اولین کپورماهی در استخرها و دریاچه‌های بریتانیا معرفی شد و تقریبا 200 سال بعد، اولین ماهی کپور معمولی به آمریکای شمالی آورده شد.

ویژگی‌ها و ظاهر کپور معمولی

کپور معمولی به طور کامل توسط الگوهای زیبا و تکرار شده از فلس پوشانده شده است. به نظر می‌رسد که آنها زره بر بدن دارند. آن‌ها همان ویژگی‌های منحصربه‌فرد را که دیگر انواع کپور دارند، ندارند، اما اغلب در بین ماهیگیران بسیار محبوب هستند. 

• کپور معمولی معمولا به رنگ برنز یا قهوه‌ای بوده و دارای باله دم مایل به قرمز یا حتی گاهی نارنجی است.
• از آنجایی که کپور معمولی طبیعت وحشی و رام نشده خود را حفظ کرده، بنابراین جنگجویان بسیار قوی و سرسختی هستند و به راحتی تسلیم نمی‌شوند.

ماهی کپور معمولی بین 15 تا 25 پوند در اکثر کشورها به عنوان یک ماهی متوسط در نظر گرفته می‌شود. ماهی‌های کمتر از 10 پوند برای کپور معمولی نسبتا کوچک هستند. ماهی‌های بالای 25 پوند به عنوان کپور معمولی با جثه خوب در نظر گرفته می‌شوند، در حالی که ماهی های معمولی 30 پوندی و بالاتر را می‌توان کپور بزرگ و با اندازه نمونه نامید.

زیستگاه ماهی کپور معمولی

کپور معمولی بسیار سازگار است. دمای عالی آب بین 73 تا 86 درجه فارنهایت است، اما کپور معمولی در آب و هوای سردتر زندگی می‌کند که دمای آن به زیر صفر می‌رسد. کپور معمولی تا زمانی که آب کافی داشته باشد می‌تواند در زمستان زیر یخ زنده بماند. کپور معمولی همچنین می‌تواند در آب‌های شور با شوری تا 17.6ppt و آب‌هایی با سطح اکسیژن بسیار پایین، جایی که ماهی‌ها هوا را از سطح می‌بلعند، زنده بماند.

رژیم غذایی

این نوع ماعی همه چیزخوار است. آنها می‌توانند با رژیم غذایی گیاهان آبزی زنده بمانند، اما همچنین ترجیح می‌دهند که رسوبات زیرین را نیز برای یافتن کرم ها، سخت پوستان، حشرات و خرچنگ جستجو کنند.

چگونگی شکار

طعمه‌های کپور متعددی وجود دارد، اما شناخته‌شده‌ترین روش ماهی‌گیران برای کپور معمولی، ماهیگیری با شناور یا فیدر است. طعمه معروف کپور خمیر خانگی، نان، ذرت و کرم است.

ماهی کپور وحشی

این نوع کپور سری قدرتمند و خالی از فلس داشته و سرعت رشد آن نیز پایین است. جثه‌ کپور وحشی در مقایسه با کپور معمولی کوچکتر بوده و به طور متوسط سه کیلوگرم وزن دارد. کمتر دیده شده که وزن این گونه از 9 کیلو گرم بیشتر شود.

ماهی کپور علفخوار (Grass Carp)

کپور علفخوار دهان بزرگی دارد که نشانه‌ تکامل اعجاب آور آن جهت تغذیه از گیاهان آبزی است. علاقه‌ شدید این گونه به گیاهان آبزی موجب شده تا به مجراهای آب زیادی در قاره‌های آمریکا و اروپا راه پیدا کند. این گونه رشد بسیار سریعی داشته و نمونه‌هایی تا وزن سی و پنج کیلوگرم از آن در آب‌های گرم دیده شده است.

مشخصات ظاهری کپور علفخوار

این نوع ماهی دارای بدنی کشیده با فلس‌های کوچک که محکم به هم چسبیده‌اند و تمام پهلوی آن‌ها را می‌پوشاند، است. 

زیستگاه کپور علف خوار

ماهی کپور علفخوار، آب‌های آرام یا ایستا را ترجیح می‌دهد. آنها در دریاچه‌ها، برکه‌ها، استخرها و پس‌آب‌های رودخانه‌ها و نهرها زندگی می‌کنند؛ جایی که می‌توانند گیاهان آبزی زیادی پیدا کنند. ماهی کپور تا زمانی که دما بیشتر باشد در آب‌های کم عمق باقی می‌ماند. اگر دما کاهش یابد، آنها به قسمت‌های عمیق تر آب می‌روند. این ماهی دمای آب را در حدود 77 درجه فارنهایت ترجیح می‌دهد اما می‌تواند بیشتر نیز مقاومت کند.

اگرچه کپور بالغ و وحشی ترجیح می‌دهد در آب‌های ساکن یا با جریان آهسته زندگی کند، اما در آب‌هایی با حرکت سریع، ترجیحا رودخانه‌های طولانی، تخم‌ریزی می‌کند؛ جایی که می‌توانند تخم‌هایشان را از غرق شدن در اثر تلاطم آب حفظ کنند. ماهی کپور معمولا خیلی به مناطق دوردست سفر نمی‌کند مگر برای تولید مثل، اگرچه برخی از کپورهای علفخوار جوان در 1000 کیلومتری محل تخم ریزی اولیه خود یافت شدند. آنها می‌توانند نسبتا به راحتی با آب‌های شور با شوری بیش از 9ppt سازگار شوند.

رژیم غذایی کپور علف خوار

ماهی کپور بالغ ترجیح می‌دهد از گیاهان آبزی بلند و پوشش گیاهی زمینی غوطه‌ور تغذیه کند. مطالعات روی کپور علفخوار نشان می‌دهد که این ماهی می‌تواند تا 60 پوند و 13 اونس پوشش گیاهی به ازای هر پوند ماهی در سال مصرف کند.

عادت تغذیه‌ای کپور علخوار می‌تواند منجر به تولید بیشتر فیتوپلانکتون و زئوپلانکتون و در نتیجه رشد بهتر ماهی قزل آلای رنگین کمان شود.

نحوه شکار کپور علف خوار

ماهی کپور زمانی که در قلاب گرفتار می شود جنگوی قوی محسوب می‌شود، اما به دلیل رژیم گیاهخواری به سختی می‌توان آنها را گرفت. یک راه عالی برای صید کپور علفخوار با استفاده از چوب فلای یا ذرت، کرم، بویله یا خمیر نان است.

ماهی کپور چرمی (Leather Carp)

می‌توان گفت که این گونه ماهی کپور تقریبا فلس ندارد و اگر فلسی هم داشته باشد اندازه‌ آن به طور قابل ملاحظه‌ای درشت است. این گونه کپور به سراسر جهان راه پیدا کرده است.

ویژگی‌های ظاهری ماهی کپور چرمی

ماهی کپور چرمی شباهت زیادی به ماهی کپور آینه‌ای دارد اما با فلس‌های بسیار کم. این نوع ماهی جلوه‌ای از نوع چرمی بر روی پوست خود داشته و پوسته‌های بسیار کمی دارد. آنها معمولا در نزدیکی دم و در امتداد خط پشتی می‌توانند 3-4 فلس روی خود داشته باشند و همچنان به عنوان ماهی کپور چرمی طبقه بندی شوند.

آنها از نظر ژنتیکی با ماهی کپور متفاوت هستند؛ زیرا گلبول‌های قرمز و گلبول‌های سفید کمتری دارند، به این معنی که آنها به خوبی با کاهش شدید اکسیژن و بیماری مقابله نمی‌کنند. کپور چرمی به دلیل کمبود ذخایر چربی، اغلب در زمستان بیشتر صید می‌شود، به این معنی که در ماه‌های سردتر نسبت به سایر کپورها نیاز به تغذیه بیشتری دارند.

از سوی دیگر، کپور آینه‌ای و کپور معمولی می‌توانند از ذخایر چربی خود در زمستان استفاده کنند که به آنها امکان می‌دهد در زمستان خواب بمانند و بنابراین نیازی به تغذیه به همان اندازه که یک کپور چرمی دارد نخواهند داشت.

زیستگاه ماهی کپور چرمی

کپور چرمی معمولا در دریاچه‌ها و برکه‌های بزرگ، نهرهای کم‌جریان و پس‌آب‌های رودخانه‌ها زندگی می‌کند. علیرغم مقاومت کمتر نسبت به آینه‌ای یا کپور معمولی، آنها ماهی‌های بسیار سازگاری هستند. کپور چرمی می‌تواند دمای آب را تا 96 درجه فارنهایت تحمل کند. کپور چرمی، آب‌های کم عمق مانند علف گل آلود یا ماسه با رسوبات گیاهی را ترجیح می‌دهد.

رژیم غذایی کپور چرمی

مانند بسیاری از گونه‌های کپور، کپور چرمی همه چیزخوار است و از جانوران و گیاهان آبزی به طور یکسان تغذیه می‌کند. غذای مورد علاقه آنها نرم تنان کوچک، حشرات آبزی، سخت پوستان و دانه‌ها است. کپور چرمی به ریشه‌ها و شاخه‌های جوان گیاهان آبزی علاقه دارد و اغلب آنها را از کف نرم بیرون می‌کشد.

کپور چرمی به دلیل تعداد کم گلبول‌های خونی که دارد به سرعت سایر گونه‌های کپور رشد نمی‌کند، در تمام طول سال نیاز به تغذیه دارد و بنابراین در ماه‌های زمستان فعال‌تر از کپور آینه‌ای یا معمولی است.

نحوه شکار کپور چرمی

شانس بیشتری برای صید کپور چرمی در زمستان وجود دارد.  بهترین طعمه برای آنها گلوله‌های سمولینا، ذرت، ذرت شیرین، نخود شیرین و ... است.

ماهی کپور کروسی (Crucian Carp)

کپور کروسی بیش از آنکه به کپورهای وحشی شباهتی داشته باشد، خصوصیات ماهی کپور حوضی را دارد. با این‌حال تولید مثل آن هم با کپورهای وحشی انجام می‌شود و هم با ماهی کپور حوضی. این ماهی جثه‌ای کوچک داشته و وزن آن به طور میانگین نزدیک به سیصد گرم است.

سنگین‌ترین کپور کروسی مشاهده شده پنج و دو دهم کیلوگرم وزن داشته است. این گونه از کپورها به خوبی با وضعیت‌های گوناگون مانند بالا و پایین رفتن دما و میزان اکسیژن موجود در آب و تراکم پوشش گیاهان آبزی کنار می‌آیند.

ماهی کپور آینه‌ای (Mirror Carp)

این گونه از کپورها تنها در یک باریکه از پشت و نقاط محدودی روی آبشش‌ها و دم‌شان، فلس دارند. در مواردی دیده شده که اندازه‌ بعضی از فلس‌های این گونه بزرگ و براق شده و باعث بازتاب نور می‌شود. به همین دلیل است که این گونه را کپور آینه‌ای می‌نامند.

ظاهر ماهی کپور آینه‌ای

این کپورها دارای فلس‌های نامنظم بزرگ و کوچکی هستند که در کناره‌ بدنشان پراکنده شده‌اند؛ برخی از این الگوها می‌توانند تشکیلات شناخته‌شده‌ای مانند یک الگوی خطی با مقیاس کامل را تشکیل دهند. یک ماهی کپور آینه‌ای با الگوی خطی دارای یک ردیف فلس است که از تمام جناح در امتداد خط جانبی آنها می‌گذرد. 

زیستگاه کپور آینه‌ای

کپور آینه‌ای را می‌توان در آب‌های شیرین فراوان با پوشش گیاهی آبزی یافت. عمدتاً در پساب رودخانه‌ها و نهرها و مخازن آب. کپور آینه ای، مانند کپور معمولی، در برابر شرایط مختلف بسیار متحمل است. این تحمل به آنها اجازه می‌دهد تا به سرعت با بسیاری از مناطقی که مردم آنها را با آنها آشنا کرده اند سازگار شوند و آنها را پر کنند.

کپور آینه‌ای می‌تواند در آب‌هایی با سطح اکسیژن پایین زنده بماند و تا زمانی که آب کاملاً یخ‌زده نباشد، می‌توانند در زمستان‌های سرد زیر یخ زنده بمانند. این نوع ماهی کپور همچنین می تواند در آب های شور زندگی کند.

رژیم غذایی کپور آینه‌ای

کپور آینه‌ای همه چیزخوار است. آن‌ها می‌توانند حشرات و لاروهای آنها، کرم‌ها، زئوپلانکتون‌ها، دانه‌ها و ساقه‌های گیاهان آبزی و همچنین پرندگان، مارها و نرم تنان را مصرف کنند.

نحوه شکار کپور آینه‌ای

درست مانند کپور معمولی، کپور آینه‌ای را می‌توان به طعمه‌هایی نظیر ذرت شیرین، نان، نخود فرنگی، بوییلی، کرم و مگس صید کرد.

ماهی کپور حوضی

این گونه از کپور که پیش‌تر در حوض‌های خانه‌ها نگهداری می‌شود، مدتی قبل به محیط طبیعی خود بازگشته و توانسته مجددا راه و رسم زندگی طبیعی اش را در پیش بگیرد. سنگین‌ترین ماهی‌های کپور حوضی مشاهده شده سه کیلوگرم وزن داشته‌اند.

در این مقاله اطلاعات زیادی در مورد ماهی کپور و انواع آن ارائه دادیم. همانطور که قبلا نیز ذکر شد، کپورها ماهیان آب شیرینی هستند که برای اولین بار در دریاچه‌ها، رودخانه‌ها و حوضچه‌های طبیعی در سطح اروپا و آسیا تکامل یافتند. جد کپور معمولی به احتمال زیاد از دریاهای سیاه، خزر و آرال سرچشمه گرفته و به سمت شرق به سیبری و چین آمده است.

رومی‌ها اولین افرادی هستند که ماهی کپور را پرورش دادند که تا قرون وسطی نیز ادامه یافت. با مداخله انسان این ماهی‌ها بعدا برای کمک به محیط‌های خاص به آبراه‌های دیگر راه یافتند، اما پس از چندی به گونه مهاجم تبدیل شده و نیاز به کنترل داشتند؛ تا حدی که در بخش‌هایی از ایالات متحده به عنوان آفت محسوب شده و در برخی از مناطق هزاران دلار برای کنترل جمعیت آنها هزینه می‌کنند.