همه چیز درباره اسب و سوارکاری | آشنایی با اسب و ویژگی های آن + آموزش اصول سوارکاری

ورزش اسب سواری یکی از کهن‌ترین ورزش‌ها بوده و متفاوت‌ترین مسابقه ها را دارد. اکثر مردم برای سپری نمودن اوقات فراغت خود به باشگاه‌های اسب سواری مراجعه می‌نمایند. البته در نظر مردم، اسب سواری ورزشی پرهزینه است. ورزش اسب سواری نیازمند مهارت و تمرین‌های خاصی است که از گذشته‌های دور مورد استقبال مردم قرار گرفته است. ورزش اسب سواری یکی از محبوب‌ترین و مفرح‌ترین ورزش‌ها در میان مردم دنیا به شمار می‌رود، و حتی در المپیک نیز جایگاه خود را حفظ نموده است. در ادامه نکات مفید و کاربردی برای اسب و سوارکاری ارائه داده‌ایم.

اسب و جایگاه آن در دنیای انسان‌ها

اسب یکی از حیواناتی بوده که برای کار و جابه‌جایی اقلام و انسان مورد استفاده قرار می‌گرفته است. به علت پیشرفت علم و فناوری، اسب دیگر کارکرد قدیمی خود را از دست داده است و امروزه از اسب جهت انجام امور تفریحی و سرگرمی و البته انجام ورزش اسب سواری استفاده می‌گردد.

اسب‌ها اولین وسیله سفرهای سریع به نقاط مختلف بودند. وجود اسب‌ها به عنوان وسایل نقلیه در گذشته، روند مهاجرت، تجارت و ارتباط بین فرهنگ‌ها را سرعت بخشید. اسب‌ها باعث شدند تا تمدن و فرهنگ در سرتاسر جهان گسترش یابد. اسب‌ها به انسان‌ها در کشاورزی، حمل و نقل و جابه جایی کالا بسیار کمک کردند.

تاریخچه اسب و سوارکاری

برای مدت 5000 سال اسب‌ها، یک متحد همیشه حاضر در جنگ و صلح در کنار انسان‌ها بوده‌اند. تمدن ها یکی پس از دیگری برخاسته و سقوط کرده اند و همواره شواهدی از حضور اسب‌ها در همه جا دیده می‌شود. با این حال، به دنبال سرعت فزاینده تکنولوژی در دهه‌های گذشته، ما به سرعت فراموش کرده‌ایم که چقدر مدیون اهلی کردن این حیوان هستیم.

قبل از اختراع لوکوموتیو بخار در اوایل دهه 1800، تنها راه برای سفر در خشکی، اسب‌ها بودند. از آنجایی که سفر یکی از ویژگی‌های تعیین کننده رشد انسان است، بنابراین تاریخ اسب تاریخ تمدن است.

اسب‌ها برای اولین بار در حدود 3500 سال قبل از میلاد، احتمالا در استپ‌های جنوب روسیه و قزاقستان اهلی شدند و در حدود 2300 قبل از میلاد به خاورمیانه باستان معرفی شدند. قبل از این زمان، مردم از الاغ به عنوان حیوان باربر استفاده می‌کردند. استفاده از اسب یکی از مهمترین اکتشافات جوامع اولیه بشری بود. از اسب‌ها و سایر حیوانات برای کشیدن وسایل نقلیه چرخدار، ارابه‌ها، گاری2ها و ... استفاده می‌شد. اسب‌ها به طور فزاینده ای برای سوارکاری در خاورمیانه حداقل از سال 2000 سال قبل از میلاد مسیح مورد استفاده قرار می‌گرفتند.

در ایران باستان نیز استفاده‌های گوناگونی از اسب می‌شده است. ایرانیان از اولین افرادی بودند که توانستند اسب را اهلی کرده و از آن در فعالیت‌های گوناگون اعم از کشاورزی، باربری، ارسال پیغام، میادین جنگ و ... بهره ببرند. بارزترین مثال استفاده از اسب در ایران، در چاپارخانه‌ها بود. چاپارها در واقع همان پستچی‌ها در زمان قدیم بودند که وظیفه ارسال پیغام‌های محرمانه و دستورات دولتی را به اقصی نقاط ایران و حتی خارج از آن داشتند. چاپارها در هر چاپارخانه اسب خود را تعویض می‌کردند و اسبی تازه نفس را برای پیمودن باقی راه انتخاب می‌کردند.

همه چیز در مورد اسب ها

آپالوسا (Appaloosa)، هلشتاینر (Holsteiner)، دره شوری (Dareh-Shoori)، آخال تکه (Akhal Tekeh) و ... تنها تعدادی کمی از بیش از 200 نژاد اسب مختلف هستند که امروزه در سراسر جهان زندگی می‌کنند. هر کسی که با اسب ها ارتباط برقرار کرده باشد می‌داند که آنها حیوانات باشکوهی هستند. اسب‌ها برای هزاران سال به عنوان همراه در کار، کشاورزی، صنعت، ورزش و ... بخشی از زندگی ما بوده‌اند. 

با توجه به روند اهلی شدن اسب ها (Equus caballus) در طول تاریخ و توزیع گسترده آنها پس از اهلی شدن، محدوده جغرافیایی زیست آنها در دوره یخبندان پسین، از نزدیک به 9500-15000 سال پیش در نظر گرفته می‌شود. در این زمان اسب ها رواج زیادی داشتند. جمعیت اسب‌های وحشی در قسمت شمالی آفریقا در مجاورت دریاهای تیرین و مدیترانه، در سراسر اروپا به استثنای شمالی‌ترین مناطقی که کشورهای اسکاندیناوی در حال حاضر وجود دارند، و تا شرق در منطقه پالئورکتیک مانند چین و مغولستان وجود داشتند.

آنها در سراسر قطب شمال، در سراسر برینگیا تا یوکان، و در جنوب آمریکای شمالی تا مکزیک، تا شرق تا رودخانه می سی سی پی، و تا غرب تا خط ساحلی اقیانوس آرام گسترش یافتند. اعتقاد بر این است که اسب های وحشی در آمریکای شمالی 8000 تا 10000 سال پیش منقرض شدند. پس از استعمار اروپا، اسب‌های اهلی به آمریکای شمالی وارد شدند. 

اهلی شدن اسب‌ها منجر به ایجاد تنوعی گسترده در ویژگی های نژاد آنها شده است. رنگ‌ بدن آنها از سفید تا مشکی و شامل قرمز، قهوه‌ای و زرد و همچنین طرح‌های متنوعی مانند خال‌ها و الگوهای متفاوت است. اندازه آنها می‌تواند بسته به نژاد و کاربرد مورد نظر آن‌ها متفاوت باشد، اما می‌توانند از 227 تا 900 کیلوگرم وزن و 0.9 تا 1.7 متر ارتفاع داشته باشند. طول پا، طول سر، بدن، رنگ خز، متابولیسم و غیره در نژادهای اسب اهلی متفاوت است. 

نژاد اسب ها

اگرچه نژادها از خیلی جهات بسیار متفاوت به نظر می‌رسند، اما همه آنها متعلق به یک گونه واحد هستند: Equus caballus. در طول هزاران سال، انسان‌ها با جفت گیری اسب‌هایی که دارای ویژگی های مطلوب بودند، نژادهای مختلفی را ایجاد کردند. به همین دلیل است که معمولا ظاهر یک نژاد، اغلب به فعالیتی که برای آن مورد استفاده قرار می‌گیرد، مرتبط است. هنگامی که برخی ویژگی‌ها در طول نسل‌های متعدد منتقل می‌شوند، یک نژاد جدید تولید می‌شود.

به عنوان مثال، حدود 200 سال پیش، پرورش دهندگان اسب انگلیسی، اسب‌های عرب سبک وزن و سریع را با اسب‌های سوار محلی آمیزش دادند. این کار باعث به وجود آمدن نژاد تروبرد (Thoroughbred) شد. تروبرد یک نژاد باریک اندام، تند پا و فوق العاده سریع است که در مسابقات اسب دوانی استفاده می‌شود.

رنگ اسب ها

اسب ها دارای طیف گسترده‌ای از رنگ‌ها و الگوها هستند. برای برخی از نژادهای اسب، فقط یک رنگ یا ترکیب رنگ خاص دیده می‌شود. در برخی دیگر، ممکن است تقریبا هر رنگی داشته باشند. رنگ پوشش اسب، توسط ژن‌های آن تعیین می‌شود. به طور کلی دو رنگ پوشش اصلی وجود دارد: "قرمز" و "سیاه" که با ژن‌های اصلی مرتبط هستند. با این حال، بسیاری از ژن‌های دیگر بر ظاهر نهایی اسب تأثیر می‌گذارند. اختلاط این ژن‌ها منجر به رنگین کمانی از رنگ‌ها و الگوهایی می‌شود که امروزه در نژادهای اسب می‌بینیم. در ایران رنگ اسب ها با واژه‌های خاصی نامگذاری شده‌اند. به طور کلی دسته بندی رنگ بدن اسب ها به ترتیب زیر است:

1. رنگ ساده: شامل رنگ‌های سفید، سیاه، کرنگ، سمند و کَهَر
2. رنگ مخلوط: شامل رنگ‌های شرابی، ابرش، گلرنگ ابرش، نیله، نیله ابرش، قره نیله، نیله گلگون و نیله روشن
3. رنگ ترکیبی: شامل رنگ‌های سیاه ابلق و کهر ابلق

کرنگ (رنگ‌هایی با فام قرمز-قهوه‌ای تیره و روشن)، کهر (رنگ بدن همانند کرنگ، قرمز-قهوه‌ای با این تفاوت که رنگ یال سیاه است)، نیله (اسب‌هایی که به مرور زمان موهای تیره در آنها به رنگ روشن در آمده و به صورت لکه و خال خال‌هایی ظاهر می‌شود)، ابرش (از ترکیب رنگ‌های قرمز و سیاه و سفید حاصل می‌شود، یال و دم اسب ابرش معمولا تیره‌تر است)، ابلق ( لکه‌های بزرگ، تیره و یکدستی که روی بستر سفید روی بدن اسب تشکیل می‌شود.)

ارتفاع اسب

ارتفاع اسب‌ها از زمین تا بالای کتف (Withers) (* Withers: قسمت واقع بین استخوان‌های کتف که برآمدگی بین تیغه های شانه یک حیوان را تشکیل می دهد که معمولا در چهارپایان مد نظر است. در بسیاری از گونه‌ها، این برآمدگی بلندترین نقطه بدن است. در اسب و سگ، مکان استاندارد برای اندازه گیری قد حیوان است. در مقابل، گاوها اغلب تا بالای باسن اندازه گیری می‌شوند.) محاسبه می‌شود.

Withers بالاترین نقطه پشت است که توسط مهره‌های بین تیغه‌های شانه ایجاد می‌شود. به طور سنتی، اسب‌ها با استفاده از دست اندازه گیری می‌شوند. یک دست اسب (واحد اندازه گیری) به اندازه 4 اینچ یا 10 سانتی‌متر طول دارد. که به طور متوسط به اندازه عرض مشت یک مرد است. یکی از بلندترین نژادها، یعنی نژاد شایر، می تواند به 19 دست (76 اینچ یا 193 سانتی متر) برسد. اسب‌های مینیاتوری می‌توانند به اندازه 5 دست (20 اینچ یا 51 سانتی متر) باشند.

تایپ بدن اسب ها

اسب‌ها به صورت کلی دارای سه تایپ بدن اصلی هستند:

• پونی‌ها: پونی‌ها معمولا کوچک‌اند و ظاهری تنومند دارند. آنها برای استفاده در محیط‌های خاص پرورش یافته‌اند. عمق بدن آنها معمولا برابر با طول پاهایشان است. در بسیاری از مسابقات سوارکاری، هر اسبی با ارتفاع کمتر از 14.2 دست (58 اینچ یا 147 سانتی متر) اسب پونی در نظر گرفته می‌شود. پونی‌ها می‌توانند بین 200 تا 1500 پوند (91 تا 680 کیلوگرم) وزن داشته باشند.
• نژادهای سبک: اسب‌های سبک برای سوارکاری، مسابقه، پریدن و گله‌داری پرورش داده می‌شوند. پاهای بلند و نازک آنها برای سرعت مناسب است. گردن بلند و انعطاف‌پذیر به آن‌ها کمک می‌کند در هنگام دویدن و مانور دادن تعادل خود را حفظ کنند. کتف پهن آنها به اسب‌های سبک اجازه می‌دهد تا به راحتی زین شوند. نژادهای سبک معمولا بین 800 تا 1500 پوند (363 تا 680 کیلوگرم) وزن دارند.
• نژادهای سنگین: نژادهای سنگین که به آنها اسب درفت(درنده) نیز می‌گویند، اسب‌های بزرگ و جثه‌داری هستند. آنها برای کشیدن گاوآهن، واگن و حمل بارهای سنگین ساخته شده‌اند. پاهای نسبتا کوتاه و محکم آنها اهرم مناسبی در هنگام کشیدن ایجاد می‌کند. کمر کوتاه، عضلانی و قدرتمند به آنها امکان می‌دهد بارهای فوق سنگینی را جابه‌جا کنند. وزن نژادهای سنگین از 1400 تا 2700 پوند (635 تا 1225 کیلوگرم) است.

پرورش اسب؛ پرورش اسب به چه طریقی انجام می شود؟

پرورش اسب فرآیند جفت گیری اسب‌ها برای تولید فرزندانی با صفات و ویژگی‌های مطلوب است. این کار را می‌توان به دلایل مختلفی انجام داد، از جمله بهبود نژاد، تولید اسب‌هایی با ویژگی‌های بارز و یا صرفا برای لذت شخصی. پرورش اسب می‌تواند یک تجارت دشوار اما هیجان انگیز و سودآور باشد. اسب‌ها به مراقبت کامل و شرایط اسکان خوب نیاز دارند. نحوه پرورش اسب را می‌توانید در ادامه بخوانید.

نحوه پرورش اسب

پرورش اسب در طول سالیان متمادی به روش‌های گوناگونی انجام شده است. پرورش اسب کار آسانی نیست و نیازمند تلاش و کوشش بسیار است. پرورش اسب شامل مراحلی است که در ادامه به صورت مختصر به آن اشاره می‌پردازیم:

• انتخاب جفت مناسب

اولین قدم در پرورش اسب، انتخاب جفت مناسب برای جفت گیری است. این کار شامل در نظر گرفتن تعدادی از عوامل، مانند شجره‌نامه، ساختار بدنی، خلق و خو و سابقه عملکردی اسب است. پرورش دهندگان همچنین ممکن است رنگ، اندازه و سایر ویژگی‌های فیزیکی اسب را هنگام انتخاب جفت در نظر بگیرند.

• جفت گیری طبیعی یا مصنوعی

هنگامی که جفت مولد انتخاب شد، مادیان معمولا برای جفت گیری به محل نریان آورده می‌شود. این کار را می‌توان به طور طبیعی و با جفت گیری اسب‌ها به تنهایی یا به صورت مصنوعی با استفاده از تکنیک‌هایی مانند لقاح مصنوعی انجام داد.

• دوره آبستنی و وضع حمل

اگر جفت گیری موفقیت آمیز باشد، مادیان آبستن می‌شود و کره اسب را برای تقریبا 11 ماه حمل می‌کند. در طول این مدت، مادیان به مراقبت و توجه ویژه نیاز دارد تا اطمینان حاصل شود که سالم و راحت باقی می‌ماند. پس از تولد، کره اسب، به مراقبت و توجه منظم دامپزشکی نیاز دارد تا اطمینان حاصل شود که سالم و قوی رشد می‌کند. پرورش دهندگان همچنین ممکن است کره اسب را برای رشته‌ها یا اهداف خاص، مانند مسابقه یا نمایش، آموزش و پرورش دهند.

• انتخاب نژاد برای پرورش

تعدادی از نژادهای مختلف اسب وجود دارد که معمولا برای پرورش استفاده می‌شود. برخی از محبوب‌ترین نژادها عبارتند از Thoroughbreds ،Quarter Horses ،Arabians و Warmbloods. بسیاری از نژادهای ایرانی نیز مانند اسب دره شوری، آخال تکه و ... نیز از جمله نژادهای اصیل و خوب برای پرورش هستند.

نژادهای تروبرد Thoroughbreds به سرعت و چابکی معروف هستند و اغلب برای مسابقه و سایر فعالیت‌های ورزشی مورد استفاده قرار می‌گیرند. برای مثال اسب‌های کوارتر اسب‌هایی همه کاره و ورزشی هستند و برای طیف وسیعی از فعالیت‌ها مانند کار در مزرعه، رویدادهای Rodeo و سایر مسابقات استفاده می‌شوند.

اسب‌های عرب به زیبایی و استقامت معروف اند و اغلب برای سوارکاری استقامتی و سایر فعالیت‌های طولانی مدت استفاده می‌شوند. Warmbloodsها نیز نژادهایی هستند که به طور خاص برای رشته‌های ورزشی اسب سواری مانند درساژ، پرش نمایشی و سایر رویدادهای ورزشی توسعه یافته‌اند.

اسب دره شوری (Dareshuri) یکی از نژادهای اصیل اسب ایرانی است که منشأ آن در نواحی مرکزی و جنوبی رشته کوه زاگرس است. دره شوری یکی از اقوام کوچ نشین ایرانی است که در جنوب ایران پراکنده شده اند. نام و اصالت اسب دره شوری از این قوم منشا گرفته است و به عنوان اسب سواری استفاده می‌شود. متاسفانه در سال‌های اخیر این نژاد در معرض خطر انقراض قرار گرفته است و امید است که در آینده نسبت به چنین کمبودهایی در عرصه حیوانات ارزشمند و محیط زیست توجه بیشتری صورت گیرد.

پرورش اسب در ایران سابقه تاریخی دارد. هرودوت در کتب خود می‌نویسد: "پرورش اسب در ایران از چنان اهمیتی برخوردار است که هر ساله تعداد اسب‌های همه گله‌ها باید حداقل به یکصد و بیست هزار اسب برسد تا برای سواره نظام استفاده شود." همچنین یوهانس هرتل محقق معروف از فرمان سلطنتی کوروش کبیر برای پرورش اسب‌های خون پاک و شرکت در مسابقات اسب دوانی می‌نویسد.

• خط خونی

علاوه بر انتخاب نژاد مناسب، پرورش دهندگان ممکن است از خطوط خونی یا اسب‌های نر خاص برای تولید فرزندانی با صفات مطلوب استفاده کنند. این کار می‌تواند شامل مطالعه شجره نامه و سابقه عملکرد اسب برای شناسایی اسب‌هایی با ژنتیک اثبات شده برای صفات خاص باشد.

به طور کلی، پرورش اسب یک فرآیند پیچیده و چالش برانگیز است که به دانش، مهارت و فداکاری زیادی نیاز دارد. با این حال، برای افرادی که علاقه زیادی به اسب دارند و متعهد به تولید اسب‌هایی با کیفیت بالا هستند، این کار می‌تواند یک فعالیت مفید و رضایت بخش به ویژه برای نژادهای در حال انقراض باشد.

نحوه تربیت اسب

نحوه تربیت هر نژاد اسب با یکدیگر متفاوت است. همچنین برای انواع رشته‌ها و سبک‌های سوارکاری نحوه تربیت اسب متفاوت خواهد بود. یعنی نمی‌توان برای پوشش تمامی این اهداف، اسب را به یک شکل آموزش داد. بنابراین سوال اصلی اینجاست، اینکه چگونه بفهمید چه نوع آموزشی برای شما و اسب شما بهترین است؟

چندین اصل اساسی برای آموزش اسب وجود دارد که صرف نظر از اینکه چقدر تجربه دارید یا اسب شما چند ساله است، به صورت کلی اعمال می‌شود. شما باید سه اصل اساسی صبر، ثبات و تداوم را دنبال کنید. سه نوع اصلی آموزش اسب وجود دارد: کلاسیک (یا سنتی)، اسب سواری معمولی و تقویت مهارت. از تغییر روال معمول خود نترسید، روش‌های تمرینی خود را متناسب با هر اسب تطبیق دهید و در صورت نیاز از افراد با تجربه کمک بخواهید. در نهایت، بدانید که تربیت اسب یک روند طولانی است، که حتی ممکن است تا چندین سال نیز طول بکشد.

اصول و مبانی تربیت اسب

یکی از مهم‌ترین چیزهایی که باید برای اسب خود جا بیندازید این است که رئیس، شما هستید. در طبیعت، اسب‌ها به صورت گله‌ای زندگی می‌کنند و هر گله دارای یک سلسله مراتب است. اگر قرار است اسبتان به شما احترام بگذارد، باید به عنوان یک رهبر، به چشم او بیایید. شما باید اقتدار لازم را به اسبتان نشان دهید و برای ایجاد اعتماد، همیشه به گونه‌ای رفتار کنید که منصفانه، سازگار و قابل پیش بینی باشد. این نوع رفتار باعث می‌شود اسب به شما احترام گذاشته و در نتیجه آموزش او نیز بسیار آسان‌تر می شود.

صبر؛ اولین اصل از اصول سه گانه تربیت اسب

صبوری یک مهارت ضروری در آموزش اسب است. زمان می‌برد تا اسب‌ها چیزهای جدید یاد بگیرند. گاهی اوقات، ممکن است در حین آموزش روند یادگیری‌شان بالعکس، بدتر نیز بشود. اگر با عجله طوری رفتار کنید که انگار فقط 15 دقیقه فرصت دارید، آموزش اسب تمام روز طول می‌کشد. اما اگر طوری رفتار کنید که انگار قصد دارید تمام روز را برای تربیت اسب بگذارید، شاید تربیت اسبتان 15 دقیقه نیز طول نکشد.

ثبات؛ دومین اصل از اصول سه گانه تربیت اسب

ارتباط مداوم یکی دیگر از عناصر مهم در هنگام آموزش است. این کار چیزی بیش از استفاده از نشانه‌های کلامی است. اسب‌ها به زبان بدن شما نیز توجه دارند. شما باید به صورت مداوم با اسب خود وقت بگذرانید؛ و این کار را نیز طبق یک سری اصول پایدار و با ثبات انجام دهید. اگر این کار را نکنید و رفتاری متغیر داشته باشید اسب شما نیز گیج شده و شاید مطابق با خواست شما رفتار نکند.

تداوم؛ سومین اصل از اصول سه گانه تربیت اسب

برای اینکه یک اسب واقعا چیزی یاد بگیرد، باید آن را زیاد و مداوم انجام دهد! بعد از چندین تلاش موفقیت آمیز شانسی و تصادفی بالاخره آن مهارت جدید را خواهد آموخت. پس تداوم و تکرار یک اصل مهم در آموزش اسب است. برای اینکه در طول مسیر ناامید و خسته نشوید، جلسات تمرینی کوتاه‌تر، 10 تا 15 دقیقه‌ای را دنبال کنید. وقتی اسب شما بر مهارت جدیدی مسلط شد، او را تشویق کنید و نشان دهید که از کار او لذت برده‌اید. سپس آموزش‌های بعدی را به روز بعد موکول کنید. باید مهارت‌های جدید را هر روز به مدت چندین هفته یا چند ماه تمرین کنید تا تبدیل به عادت شوند.

نژادهای برتر  اسب در دنیا

در دنیا انواع مختلفی از نژادهای اسب وجود دارد که هر کدام ویژگی‌های منحصر به فرد خودشان را دارند. برتر بودن نژاد یک اسب به عوامل مختلفی مانند هدف مورد نظر، ترجیحات شخصی و نیازهای فردی بستگی دارد. با این حال، چندین نژاد اسب وجود دارند که به دلیل ویژگی‌های استثنایی خود در دنیا مورد توجه بوده و در دنیا به رسمیت شناخته شده اند. در ادامه، برخی از بهترین نژادهای اسب در جهان را بررسی خواهیم کرد و ویژگی‌های متمایز و سهم آنها در رشته‌های مختلف سوارکاری را توضیح خواهیم داد.

اسب عربی (Arabian Horse)

یکی از معروف‌ترین و زیباترین نژادهای اسب، اسب عرب است. منشاء دقیق اسب‌های عرب نامشخص است. شبه جزیره عربستان، عمدتا کشور یمن و ایران، به عنوان محل تولد این نژاد ذکر شده است.  این نژاد به دلیل استقامت، ظرافت و شکل سر متمایز خود شناخته شده است. اسب‌های عرب سابقه طولانی در استفاده به عنوان اسب‌های جنگی دارند و تا به امروز، ورزشکاری و تطبیق پذیری شان، آنها را برای مسابقاتی مانند سوارکاری استقامتی، درساژ و پرش نمایشی مناسب کرده است.

اسب تروبرد (Thoroughbred)

یکی دیگر از نژادهایی که به خوبی مورد توجه قرار گرفته است، نژاد تروبرد Thoroughbred است. تروبردها که عمدتا برای مسابقات اسب دوانی استفاده می‌شوند، به سرعت، چابکی و روحیه رقابتی معروف هستند. آنها قرن‌ها بر دنیای مسابقات اسب دوانی تسلط داشته‌اند و به دلیل استقامت، ورزشکاری و مهارپذیری شان پرورش یافته‌اند. نژادهای اصیل‌تر نه تنها در پیست مسابقه موفق هستند، بلکه اغلب در سایر رشته‌های سوارکاری مانند مسابقات، پرش نمایشی و درساژ نیز استفاده می‌شوند.

نژاد اندلسی (Andalusian)

نژاد اندلسی که به عنوان اسب اصیل اسپانیایی نیز شناخته می‌شود، به دلیل ظرافت، زیبایی و تطبیق پذیری خود مورد تحسین قرار می گیرد. این نژاد از شبه جزیره ایبری سرچشمه گرفته است و به دلیل ساختار قوی، حرکت رسا و قابلیت آموزش استثنایی اش مشهور است. اندلسی ها به طور گسترده در درساژ کلاسیک استفاده می شوند و به دلیل توانایی خود در انجام حرکات پیچیده مانند پیاف و پاساژ به راحتی شناخته شده اند.

نژاد هانوورین (Hanoverian)

هانوورین یک نژاد خونگرم آلمانی است که در دنیای اسب‌های ورزشی بسیار مورد توجه است. هانووری‌ یا هانوفری‌ها که برای تطبیق‌پذیری و سواری پرورش یافته‌اند، در درساژ، پرش نمایشی، و مسابقات Eventing سرآمد هستند. آنها دارای ساختاری قدرتمند، حرکاتی روان و خلق و خوی قابل آموزش هستند. هانوفری‌ها به دلیل ورزشکاری و ماهیت رقابتی‌شان اغلب مورد علاقه سوارکاران حرفه ای هستند.

نژاد کوارتر (Quarter)

اسب آمریکایی کوارتر یکی از محبوب‌ترین نژادهای اسب در ایالات متحده است و به دلیل تطبیق پذیری، قدرت و سرعت خود در مسافت‌های کوتاه مشهور است. این اسب‌ها ساختاری فشرده و عضلانی دارند که آنها را برای فعالیت‌هایی مانند مسابقه بشکه‌، راینینیگ و کاتینگ مناسب می‌سازد. کوارترها در در دامداری نیز برتری دارند و به دلیل توانایی‌های کاری خود در مزرعه ارزشمند هستند.

نژاد فریزین (Friesian)

اسب فریزین که منشا آن کشور هلند است، نژادی است که به دلیل زیبایی، قدرت و تمایل به کار شناخته شده است. این اسب‌ها دارای خز مشکی متمایز، یال بلند و روان و پاهای مودار هستند. فریزیان ها به دلیل حضور چشمگیر و حرکات ظریف خود اغلب در کالسکه و رانندگی استفاده می‌شوند.

نژاد ایرلندی (Irish Sport Horse)

اسب اسپرت ایرلندی یک نژاد همه کاره است که به دلیل موفقیت در مسابقات، پرش نمایشی و درساژ شناخته شده است. اسب‌های ورزشی ایرلندی که با تلاقی نژاد تروبرد با نژادهای اسب بومی ایرلندی ایجاد شده‌اند، به‌خاطر ورزش‌کاری، چابکی و جسارت خود شناخته می‌شوند. این اسب‌ها هوش بالایی از خود نشان می‌دهند و با رشته‌های مختلف سوارکاری بسیار سازگار هستند.

اینها تنها چند نمونه از بهترین نژادهای اسب در جهان هستند که هر کدام دارای ویژگی‌ها و خصوصیات منحصر به فرد خود در دنیای سوارکاری هستند. با این حال، مهم است که توجه داشته باشید که "بهترین" نژاد اسب در نهایت به ترجیحات شخصی، استفاده مورد نظر و نیازهای خاص سوار یا مالک بستگی دارد. ممکن است به دنبال یک اسب ورزشی همه کاره، یک اسب زیبا در عرصه درساژ، یک رقیب مسابقه قدرتمند، یا یک شریک قابل اعتماد برای کار در مزرعه باشید؛ دنیای اسب‌ها طیف متنوعی از گزینه‌ها را برای پاسخگویی به هر نوع نیاز و سلیقه ارائه می‌دهد.

روش نگهداری اسب 

به اشتراک گذاشتن زندگی خود با یک اسب می‌تواند یک تجربه ارزشمند باشد، اما مسئولیت مراقبت از آن نیز شامل این تجربه می‌شود. اسب شما به عشق، مراقبت و تعهد شما نیاز دارد که می‌توانید از طریق نظافت، نوازش، سوارکاری و رسیدگی گاه به گاه، این موارد را به آن نشان دهید. می‌توان گفت که با مراقبت خوب، اسب شما می‌تواند 35 سال یا بیشتر عمر کند. برای نگهداری و تیمار درست اسب باید موارد زیر را انجام دهید:

مراقبت از اسب یک کار هزینه بر و مداوم است

لازم به ذکر است که قیمت خرید یک اسب، اغلب بسیار کمتر از هزینه نگهداری آن برای یک سال است. قبل از اینکه یک اسب بخرید، مطمئن شوید که در مورد توانایی خود در پرداخت هزینه مراقبت از آن، واقع بین هستید.

اسب‌ها به برنامه منظم و مداوم غذایی نیاز دارند

در طول روز اسب‌ها نیاز به یونجه و چریدن در چراگاه و دو بار در روز تغذیه اضافی غلات دارند. یک اسب با اندازه متوسط، حدود 9 کیلو  غذا می‌خورد و حداقل هشت گالن آب می‌نوشد. از آنجایی که معده آنها نسبتا کوچک است و دستگاه گوارش آنها به طرز شگفت انگیزی ظریف است، اسب‌ها به جای خوردن یک یا دو وعده غذایی در روز، نیاز به اندک اندک غذا خوردن یا چریدن در طول روز دارند.

اسب‌ها به مقدار زیادی علوفه نیاز دارند

بسیاری از اسب‌ها نیازی به غلات ندارند و یونجه یا چریدن در یک مرتع خوب برای آنها کافی است. اگر مقدار یونجه کافی نباشد، می‌توان به برنامه غذایی اسب، غلات را اضافه کرد، اما بخش عمده جذب کالری اسب همیشه باید از علوفه باشد. اسب‌ها باید از علوفه تغذیه کنند و سیستم گوارشی آنها برای استفاده از ساقه سبزیجات و علوفه تنظیم شده است. یک اسب باید هر روز یک تا دو درصد از وزن بدن خود را علوفه بخورد.

اسب‌هایی که بیشتر وقت خود را در اصطبل می‌گذرانند، چرای زیادی انجام نمی‌دهند، اما الگوی تغذیه طبیعی آن‌ها را می‌توان با فرآهم کردن یونجه در بیشتر طول روز در مقابل آنها تکرار کرد. به این ترتیب می‌توانند هرزگاهی علوفه بخورند، کمی استراحت کنند و چرت بزنند، و سپس دوباره به غذا خوردن برگردند و علوفه مورد نیاز بدن خود را تامین کنند. اسب‌ها نیاز به نگهداری از سم‌ها و مراقبت‌های دامپزشکی دارند. اسب‌ها باید هر شش تا هشت هفته یک بار توسط تیمارگر سم هایشان کوتاه و تمیز شود.

اسب ها نیاز به مراقبت از سُم ها و مراقبت‌های دامپزشکی دارند

حداقل یک بار در سال، اسب شما باید علیه کزاز و سایر بیماری‌ها واکسینه شود. دامپزشک همچنین مراقبت‌های معمول دندانپزشکی را انجام می‌دهد. به خاطر داشته باشید که در هنگام وقوع موارد اورژانسی، که همیشه یک احتمال ناگوار است، ممکن است چندین میلیون تومان هزینه درمان اسب شود.

مراقب انگل‌ها باشید

از آنجایی که اسب‌ها دائما به خاطر زمینی که روی آن می‌چرند در معرض کرم‌های روده قرار می‌گیرند، باید طبق دستور دامپزشک از رژیم ضد انگل استفاده کنند. ابتلا به انگل می‌تواند باعث بیماری جدی یا مرگ در اسب‌ها شود، بنابراین درمان منظم و به موقع برای سلامت اسب شما بسیار مهم است.

پناهگاه را فراموش نکنید

اسب‌ها نیاز به دسترسی دائمی به یک پناهگاه خشک، امن و راحت دارند تا از باران، باد و برف در امان باشند. در هوای گرم و آفتابی، سایه مورد نیاز و دور بودن از حشرات گزنده برای اسب لازم است. حداقل باید یک سوله سه طرفه و خوش ساخت داشته باشید که اسب شما همیشه بتواند در آن استراحت کند. شما باید هر روز اسب خود را از پناهگاه و یا استراحتگاه خود خارج کرده و به هواخوری ببرید.

نحوه تیمار کردن اسب

نظافت و تیمار اسب یک بخش ضروری از مراقبت از اسب است. این کار نه تنها در ظاهر و زیبایی اسب تاثیر داشته و پوست و خز آن را تمیز و براق نگه می‌دارد، بلکه به حفظ سلامت و تندرستی کلی اسب نیز کمک می‌کند. تیمار اسب شامل کارهای مختلفی از جمله غشو کشیدن، کاری کردن، چیدن سم و حمام کردن است. در این مقاله، همه چیزهایی را که باید در مورد نظافت اسب بدانید، بیان خواهیم کرد.

1. برس کشیدن

برس کشیدن اسب، اساسی‌ترین و ضروری‌ترین بخش نظافت اسب است. برس کشیدن به از بین بردن کثیفی، گرد و غبار و موهای اضافه از خز اسب کمک می‌کند. برای صورت و پاهای اسب به یک برس با موهای نرم، برای بدن یک برس با زبری متوسط و برای یال و دم به یک برس موی سفت نیاز دارید. برای برس کشیدن ابتدا از گردن اسب شروع و سپس به سمت پایین بدن حرکت کنید. سعی کنید برس را در جهت رویش موها حرکت دهید. در اطراف نواحی حساس مانند شکم و پاها با ملایمت بیشتری برس بکشید.

2. قشو کشیدن

قشو کشیدن یکی دیگر از بخش‌های مهم نظافت اسب است. این کار شامل استفاده از برس قشو برای از بین بردن کثیفی و سلول‌های مرده پوست از خز اسب است. قشو کشیدن باید در یک حرکت دایره‌ای‌وار انجام شود. قشو را از گردن شروع کرده و تا قسمت‌های عقبی بدن ادامه دهید. مراقب باشید فشار زیادی وارد نکنید، زیرا ممکن است پوست اسب را تحریک کند.

3. چیدن سم‌ها

چیدن سم برای حفظ سلامت سم اسب بسیار مهم است. برای از بین بردن کثیفی‌ها و زباله‌ها از سم اسب به یک سُم پاک کن نیاز دارید. با ایستادن در کنار شانه اسب و بلند کردن یکی از سم‌های اسب شروع کنید. برای تمیز کردن هرگونه کثیفی یا زباله از کف و محل قورباغه‌ای سم اسب شروع کنید. مراقب باشید به نواحی حساس سم آسیبی وارد نشود.

4. حمام کردن 

حمام کردن اسب فقط در صورت لزوم باید انجام شود، زیرا حمام کردن بیش از حد می‌تواند روغن‌های طبیعی را از پوست و خز اسب بزداید. برای حمام کردن اسب از شامپوی ملایم اسب و آب گرم استفاده کنید. با خیس کردن کت اسب با شلنگ یا سطل آب شروع کنید و مراقب باشید که آب در گوش یا چشمانش نرود. شامپو را به بدن اسب بمالید تا کف کند و سپس با آب تمیز بشویید. با استفاده از یک حوله، آب اضافی را از بدن اسب بگیرید و سپس بگذارید به طور طبیعی خشک شود.

5. قیچی کردن موها

قیچی کردن بخشی اختیاری از نظافت اسب است، اما می‌تواند برای اسب‌هایی که برای نمایش یا مسابقه استفاده می‌شوند ضروری باشد. قیچی کردن شامل استفاده از موزن‌های برقی برای از بین بردن موهای زائد خز، یال و دم اسب است. استفاده از تیغه قیچی مناسب برای این کار بسیار مهم است، زیرا نواحی مختلف بدن اسب دارای موهای کوتاه و بلند است. قیچی کردن باید با احتیاط و به آرامی انجام شود، زیرا در صورت عدم استفاده صحیح، می‌تواند باعث آسیب به بدن اسب شود.

6. مراقبت از یال و دم

مراقبت از یال و دم بخش مهمی از نظافت اسب است، زیرا به جلوگیری از گره خوردن و پیچ خوردن موها کمک می‌کند. برای اینکه موها راحت تر شانه شوند از اسپری یا نرم کننده استفاده کنید. از پایین یال یا دم شروع کنید و با استفاده از یک شانه یا برس دندانه‌دار به سمت بالا حرکت کنید. هنگام باز کردن گره‌ها ملایم باشید، زیرا کشیدن بیش از حد می‌تواند باعث ناراحتی اسب شود.

7. کنترل حشرات مزاحم

کنترل حشرات یک بخش ضروری در نظافت اسب است، به خصوص در ماه‌های تابستان که مگس‌ها و سایر حشرات بسیار زیادتر هستند. برای محافظت از اسب خود در برابر مگس‌ها و سایر آفات می‌توانید از اسپری و یا ژل ضد حشره استفاده کنید. نظافت منظم همچنین می‌تواند به دور نگه داشتن حشرات کمک کند، زیرا اسب‌های تمیز برای حشرات جذابیت کمتری دارند.

انواع سبک های اسب سواری

در دنیا میلیون‌ها نفر در سرتاسر جهان به ورزش اسب سواری پرداخته و در مسابقات و رویدادهای مختلف آن شرکت می‌کنند. در سوارکاری، سبک‌های مختلفی وجود دارد. این سبک‌های مختلف هر کدام شامل فعالیت‌های متفاوتی هستند. از نمایش مهارت‍‌های اسب و اسب سوار گرفته تا برجسته کردن ویژگی‌های فیزیکی اسب، همگی در این تکنیک‌های اسب سواری گنجانده شده‌اند. در ادامه به معرفی انواع سبک‌های سوارکاری پرداخته‌ایم:

• سبک درساژ یا Dressage

سبک درساژ شامل اجرای حرکات دقیق توسط یک اسب آموزش دیده در پاسخ به سیگنال‌هایی است که از طرف سوارکار به اسب داده می‌شود. کلمه dressage در زبان فرانسوی به معنای "آموزش" است. سرعت و تحمل حیوان در اجرای حرکات گام برداشتن، یورتمه، چهارنعل و مانورهای تخصصی‌تر اهمیت ویژه‌ای دارد

• سبک Eventing

سبک  Eventing شامل مسابقاتی است که معمولا در طول 3 روز برگزار شده و شامل رویدادهای درساژ، کراس کانتری و پرش با نمایش است. Eventing اساسا یک ورزش سه‌گانه برای اسب‌ها است که شامل تست درساژ از فیگورهای اجباری، مرحله استقامتی تاخت و تاز، پرش و پرش نمایشی است. این سبک ریشه در یک آزمون جامع سواره نظام دارد که مستلزم تسلط بر چندین نوع سواری است. 

• پرش نمایشی یا Show Jumping

پرش نمایشی، یک مسابقه سوارکاری رقابتی است که در آن اسب و سوارکار باید در یک بازه زمانی، از مجموعه‌ای از موانع که برای یک نمایش خاص طراحی شده‌اند، بپرند. در صورت امکان، حداقل نیم ساعت قبل از ورود به میدان، اسب را با پیاده روی و یورتمه گرم می‌کنند. اسب توسط سوار به سمت هر مانع هدایت می‌شود و سرعت او به وسعت هر حصار بستگی دارد. نرده‌هایی که ارتفاع آنها بیش از 1.6 متر نیست، اغلب کمتر از 12 متر از هم فاصله دارند.

• سبک Western Pleasure

یکی از محبوب‌ترین رویدادهای نمایشی اسب سواری، western pleasure است. شرکت کنندگان به طور همزمان مسابقه می‌دهند، آنها مسافتی را در یک مساحت معین طی می‌کنند و بنا به صلاحدید داور، از آنها خواسته می‌شود هر کدام از حرکات راه رفتن، تاخت آهسته، لوپ و ... را انجام دهند. اسب‌ها از نظر کیفیت حرکت، فرمانبرداری و آرام بودنشان در طی مسیر ارزیابی می‌شوند.

• سبک Reining

سبک Reining با در نظر گرفتن سنت‌ها و مهارت‌های اسب‌سواری در غرب قدیم بهترین رشته و تجربه سوارکاری آمریکایی است. در واقع Reining به عنوان یک ورزش از فرهنگ غرب قدیم نشأت می‌گیرد که در آن اسب‌ها عضو مهمی از مزارع دامپروری بودند. در غرب وحشی بسیاری از دامداران با استفاده از اسب‌ها، گله‌های دام خود را کنترل می‌کردند. اسب‌های مورد استفاده در این سبک باید قوی، سریع و چابک باشند تا بتوانند گاوها و سایر دام‌ها را در سراسر محدوده گله کنترل کرده و جابه جا کنند. 

• سبک Cutting

سبک Cutting، سبکی است که در آن از اسب برای جداسازی دام (به ویژه گاو) از گله  استفاده می‌شود. اکثر اسب‌های مورد استفاده در این سبک از نژاد کوارتر هستند. این اسب‌ها باهوش و سریع بوده و توانایی بالایی در انجام حرکات دویدن، توقف و چرخش سریع دارند. یک اسب Cutting خوب و آموزش دیده می‌تواند یک حیوان را از گله جدا کند و آن را به کمک سوارکار به نقطه مورد نظر ببرد.

• اسبدوانی در سبک Gymkhana

مسابقات اسب سواری Gymkhana شامل بازی‌هایی برای کسانی است که عاشق مسابقات سرعت و اسب دوانی هستند. اگرچه معمولا برای مشارکت کودکان است، اما هنوز بازی‌های مبتنی بر مهارت برای همه سنین وجود دارد. در برخی از مناطق غربی ایالات متحده، اغلب به آن مسابقه "O-mok-see" (همچنین به عنوان "omoksee" یا "o mok see" شناخته می شود) می‌گویند. گاهی اوقات، به آن "مسابقات playdays " نیز می‌گویند که شامل رویدادهای کوچکی است که با پول کم یا بدون جایزه هستند. هر کدام از سواران در یک تایم محدود به صورت انفرادی از مجموعه‌ای از موانع مانند pole‌ها، بشکه‌ها یا موانع دیگر باید عبور کنند. سریعترین سوارکار برنده خواهد بود.

در دنیا انواع مختلفی از سبک‌ها و تکنیک‌های سواری وجود دارد که از جمله سایر این سبک‌ها می‌توان به اسب دوانی، چابک سواری، پرش با اسب، چوگان، شکار با اسب، رودیو (Rodeo مسابقه با اسب‌های وحشی)، اسب دوانی استقامتی و سایر رشته‌های متعدد و تماشایی دیگر نام برد.

انواع مسابقات اسبدوانی 

زمانی که به اسب‌ها نگاه می‌کنیم، مجذوب قدرت، سرعت و زیبایی باورنکردنی آنها می‌شویم. هزاران سال است که انسان‌ها با اسب‌ها زندگی و تعامل می‌کنند. مسابقات اسب دوانی نیز بخشی از این تعامل بوده و یکی از قدیمی‌ترین رشته‌های ورزشی محسوب می‌شود. اما انواع مسابقات اسب دوانی شامل چیست؟

چهار نوع اصلی مسابقه اسب دوانی عبارتند از: مسابقات Flat، اسب دوانی Steeplechase، مسابقات مهار (Harness) و استقامت (Endurance). مسابقه Flat در مسیری بدون مانع انجام می‌شود، در حالی که Steeplechase از موانع مختلف تشکیل شده است. مسابقات مهار (Harness) به این صورت است که سوارکار در ارابه‌ای دوچرخ نشسته و اسب ارابه را می‌کشد. مسابقات استقامت (Endurance) نیز مربوط به پیمایش مسافت‌های طولانی است. همچنین انواع مسابقات اسب سواری دیگر نیز شامل موارد زیر است:

• مسابقات Claiming

مسابقه Claiming نوعی مسابقه اسب دوانی است که در آن اسب‌های وارد شده در مسابقه را می‌توان با قیمت مشخصی بدون توجه به اتفاقاتی که در مسابقه می‌افتد خریداری کرد. این بدان معناست که اگر ادعایی بر روی اسبی داشته باشید، بدون در نظر گرفتن اینکه اسب، مسابقه را در کجا به پایان رساند، پس از مسابقه مالک آن هستید.

مسابقه Claiming یکی از راه‌های ورود به مسابقات تروبرد بدون پرداخت هزینه‌های گزاف برای خرید اسب و یا سال‌ها انتظار برای افزایش ارزش اسب‌تان است. این مسابقات همچنین سرگرم کننده نیز هستند، زیرا هرگز نمی‌دانید چه نوع اسبی خریداری کرده اید. 

• مسابقات Allowance horse race

مسابقه allowance horse race نوعی مسابقه اسب دوانی است که در آن اسب‌ها برای ورود به مسابقه باید استانداردهای خاصی را رعایت کنند و بر خلاف مسابقه Claiming، این اسب‌ها برای فروش نیستند. آنها باید الزامات خاصی را برآورده کنند، مانند اینکه اسب‌های مورد نظر نباید از آن دسته اسب‌هایی باشند که مدام در مسابقات پیروز شده‌اند و  یا جوایز زیادی کسب کرده باشند. این مسابقه، برای هر اسب مسابقه‌ای با هر سن یا جنسیتی که از آخرین تایم مسابقات اخیر تا شروع مسابقه جدید در دو مسابقه برنده نشده است، آزاد است.

• مسابقات Maiden

مسابقه Maiden، مسابقه‌ای برای اسب‌هایی است که قبلا برنده نشده‌اند. آنها در مسافت‌ها و شرایط مختلف با حق دویدن بر اساس جنسیت یا سن اسب شرکت می‌کنند. این مسابقه یک نوع مسابقه اسب دوانی است که در آن اسب‌هایی که قبلا هرگز در مسابقه‌ای برنده نشده‌اند با یکدیگر رقابت می‌کنند. این مسابقات به طور معمول برای اسب‌های جوان از جمله دو ساله و سه ساله در نظر گرفته شده است و این فرصت را برای آنها فراهم می‌کند تا تجربیات ارزشمندی را در پیست کسب کنند.

آداب و قوانین اسب سواری

برای اطمینان از اینکه سوارکاری در عین سرگرم کننده بودن، بی‌خطر و ایمن هم باشد، چند قانون کلی وجود دارد که همه سوارکاران باید از آنها پیروی کنند. این قوانین در تمام موقعیت‌های سوارکاری اعم از میدان مسابقه، نمایشگاه اسب‌ها یا در حال سوارکاری ساده اعمال می‌شوند. پیروی از این قوانین یک راه ساده برای کمک به حفظ امنیت همه افراد است.

1. همیشه از کلاه ایمنی استفاده کنید. در هنگام سواری ممکن است اسب شما رم کند و حرکات خشن انجام دهد و منجر به سقوط شما شود. سقوط از اسب می‌تواند منجر به آسیب جدی به سر شود. کلاه ایمنی می‌تواند به پیشگیری یا کاهش شدت چنین آسیبی کمک کند. 

2. حداقل به اندازه یک اسب بین خود و اسب جلویی فاصله بگذارید. این کار از ترسیدن اسب‌های دیگر جلوگیری می‌کند و به شما اجازه می‌دهد تا در صورت وقوع هر اتفاق غیرمنتظره‌ای واکنش نشان دهید. همچنین این کار به جلوگیری از تلاش اسب ها برای لگد زدن به یکدیگر در زمانی که خیلی به هم نزدیک می‌شوند کمک می‌کند.

3. اگر کندتر از اسب‌های دیگر حرکت می‌کنید، متمایل به سمت داخل محل سوارکاری حرکت کنید. به عنوان مثال، اگر در میدان مسابقه هستید و کندتر از بقیه حرکت می‌کنید، به سمت وسط میدان حرکت کنید. این کار اجازه می‌دهد تا فضای بیشتری برای اسب‌هایی که با سرعت بیشتری حرکت می‌کنند، باز شود.

4. اگر قرار است از کنار اسب دیگری رد شوید که از جهت مخالف شما می‌آید، از سمت راست حرکت کنید. این کار مانند قوانین جاده‌ای و رانندگی برای اتومبیل‌ها است. شما می‌دانید که نباید به یکدیگر برخورد کنید زیرا هر دو در "خط سمت راست" هستید.

5. اگر از اسب و سواری سبقت می‌گیرید که کندتر از شما حرکت می‌کند، به او اطلاع دهید. وقتی از کسی سبقت می گیرید باید از سمت چپ سبقت بگیرید. همانطور که به آنها نزدیک می‌شوید، مطمئن شوید که قصد خود را با صدا زدن به آنها اطلاع داده اید تا بتوانند آمادگی لازم را داشته باشند. با این کار آنها با آگاهی از سبقت گرفتن شما برای جلوگیری از هرگونه برخورد در لاین خود باقی می‌مانند. همچنین اگر اسب آنها عصبی باشد با هشدار شما، حرکت را کاملا متوقف می‌کنند.

6. اگر اسبی ترسید یا سوار از زمین خارج شد، آرام باشید و اسب خود را متوقف کنید. اگر اسب شما نیز دچار وحشت یا بدرفتاری شود، وضعیت را بدتر می‌کند و احتمال آسیب جدی را افزایش می‌دهد. با دادن علامت توقف به اسب و همچنین حفظ آرامش خود، به اسب خود می‌گویید که همه چیز خوب است.

موارد فوق، 5 قانون برتر اسب سواری هستند که در تمام سناریوهای سوارکاری بدون توجه به اینکه کجا یا در چه سطحی هستید، باید رعایت کنید. با پیروی از این قوانین ساده برای زمانی که بر روی زین هستید، می‌توانید از بروز هر گونه تصادف یا جراحت جلوگیری کنید.

اسب سواری کودکان

اسب سواری به دلیل فواید جسمی و روحی که دارد یک ورزش عالی برای کودکان است. این ورزش نه تنها به داشتن بدنی سالم و متناسب کمک می‌کند، بلکه نظم، همدلی و اعتماد به نفس را نیز در کودکان تقویت می‌کند. مهارت‌های اولیه اسب سواری برای کودکان شامل یادگیری سه فاکتور کلیدی است: نحوه نشستن روی اسب، کنترل اسب و ارتباط با اسب. در زیر برخی از جنبه‌های مهم هر فاکتور آورده شده است:

نحوه نشستن روی اسب

نحوه نشستن روی اسب شامل حفظ حالت صحیح، تعادل و هم ترازی در هنگام سوارکاری است. حفظ وضعیت متعادل و ایمن برای کودکان برای فرآهم کردن ثبات و ایمنی بسیار مهم است. برخی از جنبه‌های کلیدی این فاکتور عبارتند از:

1. پایین نگه داشتن پاشنه‌ها: در هنگام سواری نکته‌ای که باید کودک بیاموزد این است که پاشنه‌های خود را در رکاب به سمت پایین و انگشتان پا را به سمت بالا نگه دارد.
2. صاف نشستن: کودکان باید پشت خود را صاف و شانه‌ها را آرام و ریلکس نگه دارند.
3. ثابت نگه داشتن دست‌ها: بچه‌ها باید دست‌های خود را ثابت نگه دارند و افسار اسب را محکم نکشند.
4. نگاه رو به جلو: نگاه کودک باید رو به جلو باشد و سر خود را نیز بالا نگه دارد.

نحوه کنترل اسب

کنترل اسب یعنی آشنایی با وسایل کمکی برای کنترل حرکت اسب که شامل وسایل کمکی پا برای حرکت اسب رو به جلو یا دستور توقف، وسایل کمکی برای مهار اسب یا چرخش به چپ یا راست و همچنین وسایل کمکی صوتی برای فرمان دادن به اسب هستند. کودکان باید یاد بگیرند که با پاهای خود به بدن اسب فشار وارد کنند، پاشنه‌های خود را پایین نگه دارند و از افسار خود برای هدایت اسب استفاده کنند.

نحوه ارتباط با اسب

ارتباط با اسب شامل درک زبان اسب و ایجاد رابطه‌ای مبتنی بر اعتماد بین سوارکار و اسب است. کودکان باید یاد بگیرند که زبان بدن، احساسات و رفتار اسب را تشخیص دهند تا با اسب خود ارتباط بهتری برقرار کنند. آنها همچنین باید بیاموزند که اسب‌های خود را نوازش کنند، تحسین کنند و به خاطر رفتار خوبشان به آنها پاداش دهند.

کودکان باید همیشه از وسایل سواری مناسب از جمله کلاه ایمنی و چکمه‌های مخصوص اسب سواری استفاده کنند. سوارکاران کوچک باید آموزش خود را با دروس پایه سوارکاری شروع کنند، و قبل از سوار شدن بر روی اسب، اصول اولیه را یاد بگیرند. آموزش سوارکاری باید زیر نظر مربیان آموزش دیده برگزار شود تا هم ایمنی کودک تضمین شود و هم آموزش به نحو احسن انجام شود.

همچنین کودکان باید یاد بگیرند که چگونه اسب‌های خود را به درستی نظافت و مراقبت کنند. این کار شامل تمیز کردن و غشو کشیدن، غذا دادن به اسب و بررسی جراحات احتمالی در اسب است. نظافت اسب به کودکان این امکان را می‌دهد تا با اسب‌های خود پیوند برقرار کنند و مسئولیت پذیری و احترام به حیوانات را بیاموزند.

توجه به این نکته ضروری است که اسب سواری خطراتی را نیز به همراه دارد و اقدامات احتیاطی مناسب همیشه باید انجام شود. کودکان باید همیشه تحت نظارت باشند و نباید در کنار اسب‌ها بدون مراقبت رها شوند. آنها باید از دویدن یا انجام حرکات ناگهانی در اطراف اسب‌ها خودداری کنند؛ زیرا می‌تواند باعث ترسیدن اسب و لگد زدن و رم کردن و به صورت کلی ایجاد خطر شود.

نتیجتا، اسب سواری می‌تواند یک ورزش مفرح و مفید برای کودکان باشد. این ورزش نه تنها تناسب اندام را تقویت می‌کند، بلکه به توسعه مهارت‌های کلیدی زندگی مانند نظم، همدلی و اعتماد نیز کمک می‌کند. کودکان باید نشستن صحیح، کنترل و مهارت‌های ارتباطی با اسب را بیاموزند. همچنین باید همیشه لباس سواری مناسب پوشیده و تحت آموزش مربیان آموزش دیده و با تجربه باشند. اسب‌سواری می‌تواند تجربه‌ای مفید برای کودکان باشد، اما اولویت دادن به ایمنی و مهارت‌های صحیح سوارکاری بسیار مهم‌تر است.

نکاتی برای آموزش سوارکاری به مبتدی‌ها

ورزش اسب سواری هم اصولی دارد، اصولی که گذشتگان به دلیل سروکار داشتن با انواع حیوانات و دام‌ها کاملا با آن خو گرفته‌اند، ولی انسان‌های مدرن و امروزی نیاز به آموزش دارند تا بتوانند با اسب رفتار مناسبی داشته باشند. فردی که اسب سواری می‌نماید باید جسور و شجاع باشد، چرا که جسارت یکی از ضروریات ورزش اسب سواری است. 

در این قسمت از مقاله نکاتی بسیار مهم و کاربردی در مورد ورزش اسب سواری برای مبتدیان آورده ایم که به این افراد کمک می‌نماید درک درستی از اسب و ورزش اسب سواری به دست بیاورند و تا حدودی نحوه اسب سواری، نشستن بر روی اسب، چگونگی تشخیص مربی و اسب مناسب و ... را بدانند. با ما همراه باشید تا با ورزش اسب سواری که یکی از مهیج ترین و لذت بخش ترین ورزش های شناخته شده در بین مردم دنیا، آشنا گردید.

یک باشگاه اسب سواری، مربی و اسب مناسب برای خود بیابید

به یک باشگاه ورزش اسب سواری مناسب مراجعه نمایید. افراد مبتدی نمی‌توانند به تنهایی اسب سوار حرفه ای شوند. در مراکز اسب سواری با مربی حرفه‌ای می‌توانید به یک اسب سوار حرفه‌ای تبدیل گردید. وقتی مرکز ورزش اسب سواری را پیدا نمودید، با یک یا دو جلسه مربی و اسب را محک بزنید. مربی اسب سواری باید با تجربه و همچنین سوارکار خوبی باشد.

مربی اسب سواری باید صبر زیادی داشته باشد، اما نباید منتظر باشید تا آنچه در فکر شماست را بخواند. او نباید شما را وادار به اسب سواری نماید، شما خود باید اسب سوار گردید، او تنها راهنمای شماست. مربیان برای افراد مبتدی یک اسب آرام را در نظر می‌گیرند. اسب باید زیر هشت سال سن داشته باشد. اسبی را انتخاب نمایید که به صورت دایره‌وار آرام حرکت نماید و به مدت 30 دقیقه با آن تمرین نمایید.

آماده نمودن اسب قبل از اسب سواری

این ورزش هم مانند هر ورزش دیگری نیازمند آماده سازی است. نکته مهم اینجاست که باید برای اسب سواری به کمک مربی، اسب خود را آماده نمایید. برای مثال شما نیاز دارید که قبل از سواری گرفتن از اسب خود، آن را افسار بزنید، زین گذاری نمایید.

نحوه سوار شدن بر روی اسب در ورزش اسب سواری

اگرچه به صورت سنتی گفته می‌شود که همیشه از سمت چپ سوار اسب شوید، اما حقیقت این است که شما باید بتوانید از هر دو طرف سوار اسب شوید. سوار شدن بر روی اسب هم اصولی دارد و هم نکاتی که باید به کار برده شوند. انعطاف، تحرک و قدرت لازم سه عامل مهم برای سوار شدن بر روی اسب هستند. مشکل اصلی سوارکاران کمبود انعطاف‌پذیری و قدرت بدنی است. بدیهی است که اندازه و سایز اسب شما نیز مهم است. بهتر است قبل از سوار شدن حرکاتی کششی را انجام دهید تا بدنتان آماده شود.

مراحل سوار شدن اسب

1. ابتدا در سمت چپ اسب خود بایستید   
2. افسار اسب را در دست چپ خود بگیرید
3. پای چپ خود را در رکاب قرار دهید
4. برای کمک گرفتن، دست راست خود را روی زین قرار دهید
5. بدن خود را بالا کشیده و سعی کنید در رکاب سمت چپ بایستید
6. پای راست خود را روی اسب بچرخانید
7. به آرامی روی زین بنشینید
8. پای راست خود را در رکاب سمت راست اسب قرار دهید

نکات لازم هنگام نشستن بر روی اسب 

تعادل خود را پیدا نمایید. برای دور اول، مطمئنا مربی خودش اسب را هدایت می‌نماید، تا شما بر اسب سواری مسلط گردید. اگر احساس می‌نمایید که تعادل خود را از دست می‌دهید به یال اسب بچسبید تا زمانی که تعادل خود را باز یابید. شما باید طوری حرکت نمایید که متوجه ریتمی شدن حرکت اسب گردید. و دستانتان با ریتم حرکت، تکان بخورد، نباید زیاد به افسار فشار بیاورید، زیرا به دهان اسب فشار وارد می‌آید.

دست‌های شما از آرنج‌ها با ریتم حرکت تکان بخورد. هنگامی که اسب سواری می‌نمایید حتما نگاهتان به جلو باشد و کمر خود را صاف نگه دارید. اطمینان حاصل نمایید که یک سوم کفش‌های شما باید در رکاب باشند و پاها باید به سمت پایین قرار بگیرد. اجازه ندهید که پاهایتان زیاد به سمت جلو حرکت نماید، مثل این که بر روی یک صندلی نشسته‌اید، این روش نشستن نادرست است، بلکه باید شانه‌ها، کشاله ران و پاشنه‌های پایتان کشیده گردد.

چگونگی کنترل اسب در ورزش اسب سواری

برای کنترل نمودن اسب از مربی کمک بگیرید. اگر احتیاج به تحریک اسب داشتید می‌توانید به طور طبیعی از دست‌ها و پاهای خود کمک بگیرید یا می‌توانید به صورت مصنوعی از رکاب‌ها و شلاق استفاده نمایید. برای راندن و حرکت دادن اسب ساق پاهای خود را ببندید، اگر اسب راه نیفتاد بیشتر با ساق پاها فشار دهید. امکان دارد برای این که اسب‌ به راه بیفتد به شما بگویند از شلاق و رکاب استفاده نمایید، اما اگر اسب خود تربیت شده باشد، نیازی به این کار نمی‌باشد.

برای نگه داشتن اسب از حرکت، در پایین‌ترین قسمت زین بنشینید و کمی افسار را بکشید. سعی نمایید اسب خود را بدون استفاده از افسار نگه دارید. برای اسب سواری و دور زدن با اسب، افسار را به راست یا چپ بکشید و با پایی که همان طرف است کمی به اسب فشار بیاورید. شما باید با پای خود حتما به اسب فشار بیاورید و گرنه اسب تنها سرش را می‌چرخاند، اما مستقیم می‌رود!

چهار نوع حرکت اسب شامل چه مواردی است؟

به طور کلی اسب را می‌توان در 4 نوع حرکت راه برد که شامل قدم برداشتن، یورتمه رفتن، تاخت ملایم و تاخت چهارنعل است. اسب‌ها به طور طبیعی و بسته به سرعت حرکتشان راه می‌روند، یورتمه می‌روند، می‌دوند و می‌چرخند. هر نوع راه رفتن دارای یک الگوی متمایز است که یک یا چند سم در آن واحد از زمین خارج می‌شوند. در ادامه 4 نوع حرکت اسب را شرح داده‌ایم:

1. نحوه قدم برداشتن عادی با اسب

در انواع حرکت اسب که شامل 4 مدل اصلی است، انواع راه رفتن با ضربات و الگوهای مختلف پا متمایز می‌شوند. قدم برداشتن عادی شامل چهار ضرب است. در قدم برداشتن، اسب با الگوی 1-2-3-4 یکی پس از دیگری قدم برمی‌دارد که با یک پای جلو شروع می‌شود، سپس پای عقب مربوطه، پای دیگر جلو و پای عقب دیگر انجام می‌شود.

اگر می‌خواهید اسب شما قدم برداشته و به سمت جلو حرکت کند باید با فشار ملایم ساق پاهای خود را به پهلوهای اسب فشار دهید. اگر اسب حرکت نکرد، فشار را افزایش دهید تا زمانی که به جلو حرکت کند.

2. نحوه یورتمه رفتن با اسب 

برای یادگیری چگونگی یورتمه رفتن با اسب، هنگامی که به راه رفتن اسب عادت نمودید، کمی پاهای خود را محکم‌تر فشار دهید تا شروع به یورتمه رفتن نمایید. در صورت تمایل می‌توانید این کار را نشسته یا ایستاده انجام دهید. اگر در حالت نشسته می‌باشید، در پایین‌ترین قسمت زین بمانید و پاهای خود را دو طرف بدنه اسب نگه دارید.

مطمئن گردید که آرنج‌های شما آزاد است و بیش از حد افسار اسب را نکشید. برای حرکت اسب به صورت یورتمه باید حالت ایستاده و نشسته را تعویض نماییم. پاشنه‌های خود را پایین ببرید و کاملا در رکاب قرار دهید، ولی مراقب باشید که زیاد کشش ایجاد ننمایید.

اسب‌ها وقتی در حالت یورتمه رفتن می‌باشند، پاهای خود را به صورت مورب تکان می‌دهند. وقتی می‌خواهید به سمت چپ بروید زمانی برخیزید که شانه راست اسب بالاست و وقتی می‌خواهید به سمت راست بروید زمانی برخیزید که شانه چپ اسب بالاست. در نظر داشته باشید که با یک نگاه، موقعیت اسب را بسنجید. در غیر این صورت تعادل خود را از دست خواهید داد.

3. نحوه چهار نعل رفتن با اسب 

 برای یادگیری چهار نعل رفتن ابتدا باید پاهای خود را به سمت عقب ببرید و فشار دهید. زمانی که اسب به شکل یورتمه حرکت می‌نماید از این حالت استفاده نمایید. این کار را برای این که اسب کمی تندتر برود انجام ندهید، زیرا شروع به چهار نعل رفتن می‌نماید.

زمانی که اسب در حال چهار نعل رفتن است شما موقعیت نشستن خود را حفظ نمایید. قسمت بالا تنه را بی‌ حرکت و رکاب‌ها را محکم نگه دارید و به افسار فشار نیاورید. می‌توانید حالت چهار نعل را به صورت نیمه ایستاده انجام دهید، به صورتی که کمی شانه‌ها و لگن خود را به سمت جلو خم نمایید.

3. نحوه تاخت ملایم

در تاخت ملایم سرعت دویدن اسب کمتر است. تفاوت دیگر تاخت ملایم با تاخت چهارنعل در این است که مدت زمان معلق ماندن اسب در تاخت چهارنعل بیشتر است. همچنین، دست و پای مخالف اسب در حالت تاخت ملایم با هم به زمین می آیند اما در حرکت چهارنعل دیگر این طور نیست زیرا سرعت دویدن اسب زیاد است.

تجهیزات اسب سواری؛ برای سوارکاری به چه لوازمی نیاز داریم؟

اغراق نیست اگر بگوییم سوارکاری یک ورزش گران قیمت است با این حال، اگر مبتدی هستید، نیازی نیست که حتما همه تجهیزات سوارکاری را در همان ابتدا بخرید؛ بسیاری از باشگاه‌ها هستند که می‌توانید تجهیزات مورد نیاز خود را از آنجا اجاره کنید. همچنین گزینه‌های دست دوم و مقرون به صرفه نیز وجود دارند، که از سایت‌های مختلف می‌توانید آنها را تهیه کنید. تجهیزات اسب سواری شامل تجهیزات اسب و اسب سوار می‌شود. در ادامه ضروری‌ترین تجهیزات اسب سواری را معرفی کرده ایم:

تجهیزات اسب سوار

سوارکاری نیز مانند هر ورزش دیگری نیازمند تجهیزات مخصوص به خود است. سعی کنید در ابتدا حداقل تجهیزات لازم و ضروری را تهیه کنید و در ابتدا هزینه زیادی را متحمل نشوید. گزینه‌های لازم و ضروری در ابتدای کار شامل موارد زیر است:

• شلوار سوارکاری

شلوارهای سوارکاری مخصوص اسب سواری طراحی شده‌اند. این شلوارها از جنس پارچه نازکی ساخته شده‌اند که فاقد درز داخلی برای جلوگیری از ساییدگی بوده و حالت کشی آن آزادی عمل و حرکت را فراهم می‌کند. شلوارهای اسب سواری فیت بدن بوده و از جنس‌های مناسبی ساخته شده‌اند که به بدن اسب در اثر تماس آسیب نزنند.

شلوارهای Jodhpurs نیز سبک دیگری از شلوار سوارکاری هستند که گاهی اوقات هنگام اسب سواری استفاده می‌شوند، اگرچه این مدل شلوار بیشتر برای کودکان رایج است.

• پیراهن مناسب اسب سواری

همانطور که گفتیم شلواری که می‌پوشید باید برای اسب سواری ساخته شده باشد، اما در مورد پیراهن دستتان بازتر است. پیراهن‌هایی وجود دارند که به طور خاص برای اسب سواری ساخته شده‌اند و ویژگی‌هایی برای اطمینان و راحتی بیشتر دارند. برای مثال می‌توانید از هر پیراهنی استفاده کنید که حرکت شما را محدود نمی‌کند و از پارچه ای سبک ساخته شده است. در حالت ایده آل، تهیه یک پیراهن  که پوست شما را در برابر آفتاب و اشعه‌های مضر محافظت کند کافی است زیرا در هنگام سوارکاری ممکن است زمان زیادی را در خارج از منزل با اسب سپری کنید.

• چکمه اسب سواری

داشتن یک جفت چکمه خوب برای هر سوارکاری ضروری است. پوشیدن چکمه‌های معمولی ایده خوبی نیست، زیرا آنها فاقد ویژگی‌های خاصی هستند که چکمه‌های سواری برای ایمنی دارند. چکمه‌های اسب سواری دارای یک پاشنه کوچک و یک زیره با بافت سبک هستند تا از لغزش پای شما در رکاب جلوگیری می‌کند. همچنین یک محفظه پنجه محکم برای محافظت از انگشتان پا دارد.

چکمه‌های بلند بیشتر برای نمایش مناسب هستند، اما می‌توانند برای آموزش نیز استفاده شوند؛ این چکمه‌ها برای جلوگیری از نیشگون گرفتن زین مفید اند. چکمه ‌های Paddock یا چکمه‌های کوتاه نیز، چکمه‌هایی راحت و چند منظوره هستند. 

• کلاه اسب سواری

کلاه اسب سواری جزو ضروری‌ترین تجهیزات سوارکاری است. اسب سواری یک ورزش خطرناک است و ضربه به سر ریسک بالایی دارد. شما نیاز به کلاه ایمنی دارید که به طور خاص برای اسب سواری طراحی شده باشد؛ زیرا دارای ایمنی مورد نیاز است. علاوه بر این، باید مطمئن شوید که کلاه ایمنی شما به درستی روی سر قرار گیرد.

• جلیقه اسب سواری

یکی دیگر از راه‌های عالی برای ایمن ماندن در صورت سقوط از اسب، استفاده از جلیقه ایمنی است. جلیقه ایمنی از بالاتنه شما در برابر افتادن و همچنین ضربه ناشی از سم اسب محافظت می‌کند. سبک‌های مختلفی از جلیقه اسب سواری وجود دارد. از جمله برخی از آنها که برای محافظت بیشتر با مواد ضد ضربه پر شده‌اند. 

تجهیزات لازم برای اسب

علاوه بر سوار کار، اسب نیز برای راحتی و ایمنی به تجهیزاتی نیاز دارد. در ادامه لیست تجهیزات مورد نیاز اسب آمده است مواردی که در شروع کار به آنها نیاز خواهید داشت.

• زین، پد زین و تنگ اسب (Girth)

زین احتمالا بزرگترین سرمایه گذاری است که برای اسب خود انجام می‌دهید. زین‌ها به گونه ای طراحی شده‌اند که هم برای سوارکار و هم برای اسب مناسب باشند، بنابراین اندازه‌گیری مناسب و رعایت یک سری نکات در هنگان انتخاب آن، برای اطمینان از تناسب لازم، ضروری است.

شما همچنین باید یاد بگیرید که چگونه از زین خود مراقبت کرده تا دوام بیشتری داشته باشد. پدهای زین در زیر زین استفاده می‌شوند و به عنوان یک لایه نازک از بالشتک عمل می‌کنند تا از ساییدگی زین به بدن اسب شما جلوگیری کنند. پدها عرق بدن اسب را جذب، از ایجاد گرما جلوگیری و از زین محافظت می‌کنند. شما همچنین به یک تنگ اسب (یا بند) نیاز دارید، تنگ اسب، نواری است که به زین متصل شده و دور شکم اسب می‌پیچد تا زین را در سر جای خود نگه دارد.

• لگام (Bridle)، افسار ( Reins) و دهنه اسب (Bits)

لگام اسب یکی از ابزارهای ارتباطی مهمی است که هنگام اسب سواری استفاده می‌شود. چهار قسمت یک لگام عبارتند از قسمت تاج، بند بینی، محافظ گونه و ابرو. گزینه‌های زیادی وجود دارد و انتخاب شما بستگی به نوع سوارکاری شما دارد و اینکه آیا قصد دارید با اسب خود مسابقه بدهید یا خیر. شما باید بدانید که چگونه یک لگام را سر هم کنید و چگونه قطعه مناسبی را برای اسب خود انتخاب کنید. دهنه اسب نیز زنجیری است که داخل دهان اسب قرار می گیرد و برای هدایت سر حیوان کاربرد دارد.

بند افسار نیز ابزاری است که برای مهار حیوان استفاده می‌شود؛ دهنه قسمتی از بند افسار محسوب می‌شود. افسار شامل سه بخش دهنه، بند افسار و سر افسار است. بند افسار، دهنه را به سر افسار وصل نموده و سر افسار نیز در دست سوارکار قرار می گیرد. بند افسار را معمولا از جنس چرمی می‌سازند.

آشنایی با انواع زین اسب   

زین یک قطعه مهم از تجهیزات مورد استفاده در اسب سواری است. زین اسب، ایمنی، ثبات و راحتی را هم برای سوارکار و هم برای اسب فراهم می‌کند. انواع مختلفی از زین‌ها وجود دارند که هر کدام برای رشته‌ها و اهداف خاص سوارکاری طراحی شده‌اند. در ادامه چند نوع متداول زین اسب آورده شده است:

1. زین انگلیسی (English Saddle)

زین انگلیسی به طور گسترده در رشته‌هایی مانند درساژ، پرش نمایشی و Eventing استفاده می‌شود. این نوع زین سبک وزن و برای ارتباط نزدیک با اسب طراحی شده است. زین انگلیسی به سوارکار اجازه می‌دهد تا احساس و ارتباط مستقیم‌تری با اسب داشته باشد. این زین دارای یک نشیمنگاه مسطح، فلپ‌های(در فارسی دامن) برش‌خورده به جلو، و قاچ جلو و عقب برجسته است. همچنین بندهای رکاب در آن به سوارکار اجازه می‌دهد طول رکاب را به راحتی تنظیم کند.

2. زین غربی (Western Saddle)

زین غربی معمولا در رشته‌های سوارکاری غربی مانند Western pleasure ،Trailing و Reining استفاده می‌شود. این زین به دلیل اندازه بزرگ، صندلی عمیق و قاچ جلویی بلندش شناخته شده است که ثبات و امنیت را برای سوار در طول ساعت‌های طولانی سواری فراهم می‌کند. زین غربی همچنین دارای یک شاخ در جلو است.

3. زین درساژ (Dressage)

زین درساژ به طور خاص برای سواری درساژ طراحی شده است، رشته‌ای که بر حرکات دقیق و برقراری ارتباط بین سوارکار و اسب متمرکز است. دارای یک نشیمنگاه عمیق، لبه‌های بلند و مستقیم است که به سوارکار اجازه می‌دهد موقعیت صحیح خود را حفظ کرده و تماس نزدیکی با پشت اسب داشته باشد. زین درساژ همچنین دارای کمربندهای بلندی است که به بند زین متصل شده و آن را در جای خود نگه می‌دارد.

4. زین‌های پرشی (Jumping Saddles)

همانطور که از نام آن پیداست، زین پرشی در رشته پرش نمایشی و سایر رشته‌های پرش استفاده می‌شود. این زین به گونه‌ای طراحی شده است که به سوارکار اجازه می‌دهد هنگام پرش از روی موانع، یک صندلی امن داشته باشد. زین پرشی دارای یک فلپ رو به جلو است و طول بند رکاب آن کوتاه‌تر است که موقعیت عمودی‌تری را برای سوارکار فراهم می‌کند.

5. زین استقامتی (Endurance Saddles)

زین استقامتی در سوارکاری استقامتی استفاده می‌شود، رشته‌ای در مسافت‌های طولانی که استقامت و پایداری اسب و سوارکار را آزمایش می‌کند. سبک و راحت است و برای سواری طولانی مدت طراحی شده است. زین استقامتی دارای یک صندلی عمیق، پانل‌های عریض، و بالشتک‌های اضافی است که برای توزیع یکنواخت وزن سوارکار و جلوگیری از فشار به نقاط حساس طراحی شده است. همچنین دارای چندین حلقه D شکل و اتصالات دیگر برای حمل تجهیزات و بطری‌های آب است.

6. زین تریل (Trail Saddles)

زین تریل برای سواری تریل طراحی شده است، رشته‌ای که سوارکاران در آن ساعت‌ها به کاوش در زمین‌ها و محیط‌های مختلف می‌پردازند. راحت، بادوام و مجهز به ویژگی‌هایی مانند صندلی روکش‌دار، قاچ‌های بلند و رکاب‌های بزرگ برای راحتی و ثبات سوار است. زین تریل اغلب دارای حلقه‌های D شکل اضافی و ملحقاتی برای حمل کیف زین یا سایر وسایل مورد نیاز برای سواری طولانی است.

7. زین چند منظوره (All-Purpose)

زین چند منظوره یک گزینه همه کاره است که می‌تواند برای رشته‌های مختلف سوارکاری مانند درساژ، پرش یا تریل استفاده شود. این زین، ویژگی‌های زین‌های درساژ و پرش را ترکیب کرده و یک صندلی متعادل ارائه می‌کند. زین چند منظوره برای سوارکارانی که در رشته‌های مختلف سواری شرکت می‌کنند مناسب است.

8. زین مسابقه‌ای (Racing Saddle)

زین مسابقه‌ای به طور خاص برای مسابقات اسب دوانی طراحی شده است، رشته‌ای که سرعت، تمرکز اصلی آن است. این زین سبک وزن است، طراحی ساده‌ای دارد و به سوار اجازه می‌دهد، موقعیت متمایل به جلو داشته باشد تا مقاومت باد را کاهش دهد. زین مسابقه‌ای دارای یک صندلی صاف، بند رکاب کوتاه، و بدون بالشتک برای به حداقل رساندن وزن و تداخل در حرکت اسب است.

موارد گفته شده تنها چند نمونه از انواع مختلف زین اسب است. هر زین با ویژگی‌های خاصی طراحی شده تا سبک‌های مختلف سواری، رشته‌ها و ترجیحات سوارکار را برآورده کند. برای اطمینان از راحتی، ایمنی و عملکرد مطلوب، انتخاب زینی که هم برای سوار و هم برای اسب مناسب باشد، ضروری است. 

نحوه انتخاب زین مناسب 

انتخاب زین مناسب برای اسب شما هم برای راحتی اسب و هم برای خودتان ضروری است. در اینجا چند نکته برای کمک به انتخاب زین مناسب آورده شده است:

1. سبک سوارکاری: سبک سواری را که قصد دارید با اسب خود انجام دهید، مانند درساژ، پرش، تریل یا سوارکاری غربی را مشخص کنید. رشته‌های مختلف به سبک ها و ویژگی های مختلف زین نیاز دارند.
2. نوع اسب: فرم و شکل اسب خود را ارزیابی کنید، به جثه ، طول پشت و ساختار کلی بدن آن توجه کنید. عرض و شکل کتف اسب و همچنین شکل کمر و زاویه شانه های آنها را در نظر بگیرید.
3. چهارچوب زین: چارچوب داخلی زین باید متناسب با پشت اسب شما باشد. زین باید وزن سوارکار را به طور یکنواخت و بدون فشار بر ناحیه کمر اسب تقسیم کند. برای کمک به تعیین چهارچوب زین مناسب برای اسب خود، با یک زین ساز یا متخصص حرفه‌ای مشورت کنید.
4. تناسب زین: زین‌های مختلف را روی پشت اسب خود امتحان کنید تا میزان تناسب آنها را ارزیابی کنید. به دنبال تماس یکنواخت فلپ‌ها باشید و مطمئن شوید که هیچ نقطه فشار و سفتی در آن وجود نداشته باشد.
5. موقعیت سواری و راحتی: روی زین بنشینید و احساس راحتی خود را روی آن ارزیابی کنید. اطمینان حاصل کنید که برای محل سواری و نوع زمین سواری شما مناسب است. عمق و راحتی صندلی، موقعیت رکاب‌ها و تعادل کلی زین را در نظر بگیرید.
6. کمک گرفتن از مشاور متخصص: اگر در مورد انتخاب زین مناسب مطمئن نیستید، بهتر است از یک زین ساز یا یک سوارکار حرفه‌ای کمک بگیرید.

چند توصیه مهم به هنگام انجام ورزش اسب سواری

• اطمینان حاصل نمایید که راحت می‌باشید.
• کلاه اسب سواری باید مطابق قوانین باشد. برای مثال به هنگام انجام ورزش اسب سواری، اگر از روی اسب واژگون گردید، کلاه دوچرخه‌سواری اصلاً مناسب نمی باشد. اگر به مدت بیش از 5 سال از کلاه خود استفاده نموده اید، آن را تعویض نمایید.
• با یک بار از روی اسب افتادن روحیه خود را از دست ندهید.
• هنگامی که به اسب نزدیک می‌گردید آرامش خود را حفظ نموده و هیچ گونه استرسی به خود وارد ننمایید، چرا که اسب احساس شما را می‌فهمد و واکنش نشان می‌دهد.
• پاشنه پای خود را پایین نگه دارید و به سمتی که می‌خواهید بروید نگاه نمایید.
• از مربی خود سوال نمایید که اسب با چه علائمی، واکنش نشان می‌دهد.
• هنگامی که به اسب خود نزدیک می‌گردید، با او حرف بزنید تا متوجه حضور شما گردد.
• زیاد افسار متصل به فک اسب را نکشید، مگر این که اسب در حال فرار باشد. مراقب باشید افسار اسب را به صورت ناگهانی نکشید، زیرا این کار او را می‌ترساند و امکان دارد حرکت خطرناکی نماید. اسب‌ها عادت دارند که به آرامی هدایت گردند.

• همواره لباس‌ مخصوص اسب سواری به تن نمایید.
• در کنار یک اسب از زانو زدن و نشستن خودداری نمایید.
• پیش از این که شروع به حرکت نمایید از یک سوارکار ماهر کمک بگیرید تا موقعیت زین شما را بررسی نماید.
• هرگز از پشت به یک اسب نزدیک نگردید، چون ممکن است بترسد.
• اگر در موقعیتی می‌باشید که باید به پشت اسب بروید، دست خود را روی کفل اسب بگذارید تا متوجه حضور شما گردد.

نکات و ترفندهای پایه آموزش اسب سواری

اسب سواری یک فعالیت محبوب و لذت بخش است که نیاز به مهارت، تعادل و درک رفتار اسب دارد. چه مبتدی باشید و چه با تجربه، در اینجا چند نکته و ترفند اساسی وجود دارد که به شما کمک می‌کند تا مهارت‌های اسب سواری خود را بهبود ببخشید.

1. استفاده از لباس و تجهیزات مناسب

استفاده از لباس و تجهیزات مناسب برای ایمنی و راحتی هنگام اسب سواری ضروری است. از کلاه ایمنی مناسب برای محافظت از سر خود در صورت سقوط استفاده کنید. از چکمه‌های سواری راحت با پاشنه کوچک استفاده کنید تا از سر خوردن پایتان از میان رکاب جلوگیری کنید. علاوه بر این، شلوارهای راحت یا کوتاه مخصوص اسب سواری بپوشید که حرکت را آسان می‌کند.

2. سوار و پیاده شدن از اسب

سوار و پیاده شدن از اسب باید با دقت و با تکنیک مناسب انجام شود. از سمت چپ به اسب نزدیک شده و نزدیک شانه او بایستید. افسار را در دست چپ خود بگیرید و پای چپ خود را در رکاب قرار دهید. با استفاده از دست راست خود روی زین، خود را به سمت بالا کشیده و پای راست خود را روی پشت اسب بچرخانید. برای پیاده شدن، با چرخاندن پای راست خود بر روی پشت اسب و به آرامی پایین آوردن خود، روند را معکوس کنید.

3. موقعیت و تعادل مناسب

حفظ موقعیت صحیح سواری برای حفظ تعادل و برقراری ارتباط موثر با اسب بسیار مهم است. سعی کنید صاف بنشینید و شانه‌های خود را به سمت عقب و ریلکس نگه دارید. پاشنه پاها را پایین نگه دارید، انگشتان پا کمی به سمت بیرون و پاها نزدیک به پهلوهای اسب باشد. وزن خود را به طور مساوی در زین تقسیم کنید و مرکز ثقل خود را پایین نگه دارید.

4. نحوه نگه داشتن افسار در دست

افسار را به نرمی در دست اما محکم نگه دارید تا از طریق حرکات آرام با اسب ارتباط برقرار کنید. افسار را بین انگشت کوچک و انگشت حلقه نگه دارید، به طوری که شست خود را در بالا قرار داده و سایر انگشتان را در اطراف افسار ببندید. دستان خود را کمی بالاتر از کتف اسب و آرنج خود را به صورت مستقیم نگه دارید.

5. ارتباط برقرار کردن با اسب

نکات پایه برای برقراری ارتباط موثر با اسب خود را بیاموزید. از پاهای خود استفاده کنید تا از اسب بخواهید به جلو حرکت کند یا سرعتش را افزایش دهد. با ساق پا یا پاشنه خود فشار وارد کنید تا به اسب علامت دهید که به پهلو حرکت کند یا حرکات جانبی را انجام دهد. از افسار خود برای هدایت سر و گردن اسب استفاده کنید و فشار ملایمی برای چرخش یا توقف اعمال کنید.

6. ایجاد تعادل و ریتم مناسب

ایجاد حس خوب تعادل و ریتم برای یک سواری نرم و راحت، ضروری است. نحوه بلند شدن و نشستن در ریتم یورتمه رفتن با اسب را تمرین کنید. به این ترتیب که همگام با بالا آمدن شانه بیرونی اسب، برخیزید و با پایین رفتن شانه درونی آن بنشینید. این حرکات به شما کمک می‌کند تا تعادل خود را حفظ کرده و جهش را به حداقل برسانید.

7. ایجاد اعتماد و اطمینان

ایجاد اعتماد و اطمینان بین شما و اسبتان برای یک تجربه سواری موفق بسیار مهم است. زمانی را صرف پیوند با اسب خود از طریق نظافت، تیمار، تغذیه و جابجایی آن کنید. در تمرینات خود صبور و ثابت قدم باشید و به رفتار خوب اسب پاداش دهید.

8. تمرین سواری در محیط‌های مختلف

برای بهبود مهارت‌های سوارکاری خود، در محیط‌های مختلف مانند میدان‌ها، مسیرها یا زمین‌های باز، تمرین کنید. سواری در موقعیت‌های مختلف به شما کمک می‌کند تا خود را با زمین‌های مختلف و چالش‌های آن سازگار کنید. این کار، همچنین شما و اسبتان را در معرض تجربیات جدیدی قرار داده و توانایی‌های سوارکاری شما را افزایش می‌دهد.

9. از افراد حرفه‌ای درس بگیرید

آموزش سوارکاری را از متخصصان با تجربه یا پیوستن به یک باشگاه سوارکاری آغاز کنید. آنها می‌توانند راهنمایی‌های ارزشمندی ارائه دهند، تکنیک‌های پیشرفته‌ای را به شما آموزش داده و به شما کمک کنند تا مهارت‌های سوارکاری خود را ارتقا دهید. یادگیری از افراد متخصص تضمین می‌کند که فرم و تکنیک مناسب را از همان ابتدا یاد بگیرید.

9. نکات ایمنی را رعایت کنید

هنگام اسب سواری همیشه ایمنی را در اولویت قرار دهید. تمام دستورالعمل‌های ایمنی را دنبال کرده، لباس محافظ مناسب بپوشید و در سطح مهارت خود سواری کنید. مراقب محیط اطراف خود باشید، مراقب دیگر سواران، موانع و همچنین رفتار اسب خود باشید. 

به یاد داشته باشید، اسب سواری یک فرآیند یادگیری مداوم است و برای تبدیل شدن به یک سوارکار ماهر نیاز به زمان و تمرین زیاد دارد. صبور باشید، از آموزش لذت ببرید و به برقراری پیوند قوی با اسب خود ادامه دهید.

با شناخت ورزش اسب سواری و نحوه راندن یک اسب در می‌یابیم که اگر نکات و آموزش‌های مربی خود را به درستی به کار ببندیم، ورزش اسب سواری هم چندان کار سختی نیست و با کمی تمرین و علاقه می‌توانید به یک سوارکار حرفه‌ای تبدیل شوید. ورزش اسب سواری بسیار هیجان انگیز است، پس با رعایت نکات فوق و بهره گیری از یک باشگاه، اسب و مربی خوب نهایت لذت را از آن ببرید.