انواع روش های سوارکاری | سبک های اسب سواری + رشته های ورزشی سوارکاری

صاحبان اسب‌ها معمولا یک اسب را برای شرکت در یک سبک ورزشی خاص می‌خرند، مانند سبک تریل (Trail) یا درساژ (Dressage). به طور کلی، سبک مورد نظر، نوع تجهیزات و نوع اسب را تعیین می‌کند. بنابراین ضروری است بدانید که کدام نوع اسب برای کدام نوع سبک و با چه تجهیزاتی مناسب است. اگر در اسب سواری تازه کار هستید، یا اگر سعی می‌کنید دانش خود را در مورد یک سبک سواری خاص تقویت کنید، مطالب زیر را دنبال کنید. شاید اطلاعات زیادی در اینترنت در مورد انواع روش های سوارکاری در دسترس نباشد، بنابراین ما این راهنما را برای کمک به شما آماده کردیم.

در ادامه انواع سبک های سوارکاری را توضیح داده‌ایم. به این ترتیب، شما درک بسیار خوبی از انواع رشته های ورزشی سوارکاری خواهید داشت و می‌توانید با اطلاعات کافی سبک مورد نظر خود را انتخاب کنید.

انواع روش های سوارکاری

سه سبک اصلی سوارکاری، شامل اسب سواری غربی، انگلیسی و گروهی است. برخی از محبوب‌ترین رویدادهای اسب‌سواری، مانند Dressage و Gymkhana، زیرشاخه دو سبک اسب‌سواری اصلی یعنی انگلیسی و غربی هستند. خاستگاه هر کلاس، زین‌های مورد استفاده، نوع اسب و سوارکار، این سبک‌ها را از یکدیگر متمایز می‌کند. برخی از مسابقات اسب سواری به تجهیزات خاصی نیاز دارند و از تکنیک‌های آموزشی منحصر به فرد برای فعالیت خود استفاده می‌کنند. 

نژاد اسب، تعیین کننده سبک سواری 

ویژگی‌های خاص هر نژاد نحوه عملکرد اسب را در سبک اسب سواری مورد علاقه شخص تعیین می‌کند. این ویژگی‌ها شامل:

• اندازه نژاد
• شخصیت
• آموزش

در ادامه زیرشاخه‌های مختلفی را که در رشته‌های غربی و انگلیسی قرار می‌گیرند، تفکیک کرده  و سپس برخی رویدادهای سوارکاری گروهی را نیز پوشش می‌دهیم. به این ترتیب، می‌توانید تشخیص دهید که کدام نژاد اسب برای هر رشته مناسب‌تر است و در نتیجه درک کاملی از زیرمجموعه سبک‌های سوارکاری خواهید داشت.

1. سوارکاری سبک انگلیسی

اگر مسابقات اسب سواری سبک غربی را مشاهده کرده باشید متوجه تفاوت زین اسب در آن می‌شوید. زین‌های انگلیسی کوچک و مسطح ساخته شده‌اند، این سبک باعث می‌شود سوارکار ارتباط نزدیک‌تری با اسب داشته باشد. همچنین در دسته انگلیسی، لگام‌ها و دهنه‌های استفاده شده نسبت به بسیاری از دهنه‌های سبک غربی تماس مستقیم بیشتری با دهان اسب دارند.

سبک سواری انگلیسی از اروپا سرچشمه گرفته است و سرمنشا سوارکاری غربی و تجهیزات آن نیز به تاریخچه در گاوداری در ابتدای تشکیل کشور آمریکا برمی‌گردد. هر دو سبک اسب سواری انگلیسی و غربی شامل چندین زیرگروه هستند که بسیاری از روش های اسب سواری را پوشش داده و معمولا از نژادهای مختلف اسب استفاده می‌کنند. هیچ قانون دقیقی برای اینکه چه نژاد اسبی باید و یا نباید برای زیر شاخه‌های مختلف استفاده شود وجود ندارد. با این حال، نژادهای مختلف اسب ویژگی‌های خاصی را ارائه می‌دهند که می‌تواند باعث عملکرد بهتر آنها در انواع رشته‌های ورزشی شود.

روش های سوارکاری در سبک انگلیسی

سبک‌های سواری انگلیسی با سبک‌های سواری غربی متفاوت‌اند. افرادی که سبک سواری انگلیسی را انتخاب می‌کنند، معمولا هنگام رقابت، از دیسیپلین، زیبایی و نظم خاصی پیروی کرده و اغلب به دقتی نیاز دارند که در رشته‌های غربی یافت نمی‌شود. در ادامه انواع سبک های سواری که در زیرشاخه سبک انگلیسی است، آورده شده اند:

a. سبک سواری درساژ (Dressage)

درساژ (Dressage) نوعی اسب سواری انگلیسی است که بر ظرافت و کنترل تاکید دارد. سوارکاران یک سری حرکات را با اسب خود انجام می‌دهند و مهارت‌ها و کار گروهی خود را به رخ می‌کشند. درساژ یک سبک سنتی اسب سواری در نظر گرفته می‌شود و نیاز به سوارکاری دارد که اسب را وادار به حرکات ریتمیک کرده و یک روال خاص را انجام دهد. انواع فعالیت‌هایی که اسب باید در این مسابقه امتحان داده و پاس کند شامل موارد زیر است:

• انواع راه رفتن های مختلف
• عبور از گذرگاه (Passage) 
• یورتمه پیافه (Piaffe)
• انجام حرکات پیروت (Pirouettes)

در این سبک هر دو اسب سوار و اسب بر اساس میزان مناسبی از تسلط، هماهنگی و شکوهی که ارائه می‌دهند، قضاوت می‌شوند. درساژ یکی از زیباترین و رقص گونه‌ترین رویدادهای اسب سواری است. اسب‌های درساژ با یک الگوی رقص وار حرکت می‌کنند. در درساژ به اسبی نیاز است که به خوبی آموزش دیده و بسیار مشتاق برای مسابقه باشد. اسب ها باید به خوبی به سوارکاران خود واکنش نشان دهند تا ظرافت و هنر خود را در طول رویدادهای درساژ نشان دهند. درساژ رقابتی است که به زین و وسایل سواری خاصی نیاز دارد. دو نوع از بهترین نژادهای اسب درساژ عبارتند از:

• اسب اندلسی (Andalusians)
• اسب هانوفری (Hanoverians)

هر دوی این نژادها زیبا هستند و می‌توانند با چابکی و ظرافت مورد نیاز برای درساژ عمل کنند. اسب‌های هانوفر، اسب‌هایی بسیار مشتاق برای مسابقه هستند و در صورت نیاز راه رفتن‌های سَبُک و برازنده‌ای را ارائه می‌دهند. از طرف دیگر اندلسی‌ها نژادهای زیبا و کاملا باهوشی هستند. آنها همچنین آهنگ دلپذیری در سرعت خود دارند که آنها را به بهترین اسب برای درساژ تبدیل می‌کند.

b. مسابقات پرش

در مسابقات پرش اسب به همراه اسب سوار خود از روی موانعی به شکل نرده می‌پرد. این مسابقه رویداد زمان بندی شده ای است و در تایم مشخصی باید پرش‌ها با ظرافت و سرعت صورت گیرد. هم اسب و هم سوارکار باید یاد بگیرند که چگونه بلافاصله پس از هر پرش ریکاوری کنند تا بتوانند پرش بعدی را به راحتی انجام دهند. نژادهای اسبی که نمایشی شرکت دارند، معمولا خونگرم و صمیمی هستند.

آنها عموما قدی بلند و پاهای قوی‌ای دارند تا بتوانند از روی نرده‌های بلند بپرند، به سرعت بعد از پرش قوای خود را جمع کرده و به سمت مانع بعدی بروند. اسب‌های ایرلندی درفت (Draft) با پاهای بلند و رباط‌های عقبی قدرتمند، پرش‌کننده‌های فوق العاده‌ای هستند. همچنین سایر نژادهای اسب که دارای کمری بلند بوده و می‌توانند به خوبی به بدن خود قوس بدهند، نیز جهنده‌های نمایشی فوق العاده‌ای هستند. به عنوان مثال، هماهنگی و توانایی ورزشی اسب تروبرد Thoroughbred آنها را به جهنده‌های عالی تبدیل می‌کند.

c. مسابقات Eventing

این مسابقات نوع دیگری از سبک سواری انگلیسی‌اند و برای افرادی که علاقه به رقابت دارند جذاب است. این مسابقات شامل سه بخش است: درساژ، پرش نمایشی و کراس کانتری. اسب و سوارکار باید هر سه قسمت را تکمیل کرده تا جایزه به آنها تعلق گیرد. مسابقات کراس کانتری ویژگی‌های زیر را دارد:

• نرده های بلند و کوتاه
• موانع

بسیاری از موانع ارائه شده در این رویداد برای نمایش ساختارهایی طراحی شده اند که اسب ممکن است هنگام سواری در زمین‌های بزرگ ببیند. اگر شخصی قصد شرکت در این مسابقات را دارد، به یک اسب با استعداد و ورزشکار که در رویدادهای مختلف آموزش دیده است، نیاز دارد. اسب‌هایی که عملکرد خوبی در مسابقات دارند و توانایی و استقامت بالایی از خود نشان می‌دهند برای این مسابقات مناسب‌اند.

d. مسابقات Saddle Seat

رویدادهای Saddle Seat به اسب هایی نیاز دارند که بتوانند گام های بلند بردارند. این اسب ها باید نمایشی، چابک و برازنده باشند. بهترین نژاد اسب برای این رویداد ورزشی، اسب‌های مورگان (Morgan) و اسب‌های Saddlebreds آمریکایی هستند. اسب‌های مورگان دارای گردن‌ عضلانی و شیوه راه رفتن‌ زیبایی بوده که برای آنها ظرافت و استعداد لازم برای رقابت در این مسابقات را فراهم می‌کند.

از طرف دیگر، سدلبردهای آمریکایی، هم وزن و هم قدی دارند که ظاهری شاهانه به آنها می‌دهد. آنها همچنین دارای کمری با شیب ملایم هستند. سدلبردهای آمریکایی می‌توانند حرکات اغراق آمیزی به نمایش بگذارند که منجر به برتری آنها در رویدادهای سدل سیت می‌شود.

e. مسابقات English Pleasure

مسابقات English Pleasure تا حدودی شبیه به مسابقات Western Pleasure است، در این مسابقات، اسب‌ها یورتمه رفته و می‌دوند.  با این حال، در مسابقات English Pleasure زمانی که اسب‌ها راه رفتن خود را تغییر می‌دهند و عمدتا روی حرکات کانترینگ و یورتمه کردن متمرکز می‌شوند، بیشتر از شیوه نمایشگری استفاده می‌کنند. در مسابقات English Pleasure، تحرک اسب‌ها نسبت به مسابقات Western Pleasure بیشتر است. نژاد رایجی که در این مسابقات استفاده می‌شود، نژاد عربی است. اسب‌های عرب‌ می‌توانند در نمایش بسیار جلوه گر عمل کرده و امتیاز بالایی کسب کنند. این اسب‌ها خلق و خوی دوست داشتنی دارند، از رقابت لذت می‌برند و اشتیاق به عملکرد خوبی دارند.

f. مسابقات شکار (Hunting) یا (Hunt Seat Riding)

در این مسابقات، سوارکاران از زین جلو و همچنین سبک سواری روبه جلو استفاده می‌کنند. هر دو اسب و اسب سوار، به طور مستقل در حین اجرا در زمین‌های مسطح و روی حصارها امتیاز می‌گیرند. همچنین موانعی در مسیر قرار داده شده است که شبیه چیزهایی است که اسب، هنگام سواری در محیط طبیعی می‌بیند. نژادهای اسبی که می‌توانند از پس پرش از روی حصارها بر بیایند و با  گام‌های چابک راه بروند، در این مسابقات عملکرد خوبی دارند. به عنوان مثال، اسب‌های تروبرد (Thoroughbreds) اسب‌هایی باهوش، با گام‌هایی استوار برای پرش از موانع، زیبا و چابکی هستند و سوارکاران می توانند به سرعت این اسب ها را برای چنین رویدادهایی آموزش دهند.

2. سوارکاری سبک غربی

زین‌های غربی بسیار بزرگ‌تر هستند و نشیمنگاهشان عمیق‌تر از زین‌های سواری انگلیسی است. این زین‌ها همچنین بخش بیشتری از کمر اسب را می‌پوشانند. در بیشتر رشته‌های غربی، برای هدایت اسب به مهار گردن تکیه می‌شود، در حالی که سوارکاران انگلیسی بیشتر از روش مهار کردن پاها استفاده می‌کنند.

همچنین، زین‌های غربی نشیمنگاه عمیق‌تری را فراهم می‌کنند، که هنگام چرخش سریع اسب، امنیت بیشتری را تضمین می‌کند، که برای مسابقات بشکه‌ای (Barrel racing) و بسیاری دیگر از رویدادهای رودئو (Rodeo racing) حیاتی است.

نژادهای اسبی که سرعت یادگیری‌شان بالا است، معمولا برای سوارکاری غربی مناسب‌اند که درک بالای اسب را می‌طلبد. برعکس، سبک‌های سوارکاری انگلیسی معمولا به نژادهای اسبی نیاز دارند که بتوانند استقامت بالایی از خود نشان داده و از روی موانع بپرند.

هر اسبی برای هر رشته‌ای مناسب نیست. نژادهای مختلف اسب دارای ویژگی‌های منحصر به‌فردی‌اند؛ مانند استقامت بالای اسب عرب برای مسابقات استقامتی یا پاهای قدرتمند اسب هانوفر برای پرش نمایشی.

اسب سواری غربی سبکی از اسب سواری است که در غرب ایالات متحده توسعه یافته است. این سبک شامل چندین رشته مختلف مانند Western pleasure ،Barrel racing ،Reining roping و Cutting است. سوارکاران غربی معمولا کلاه های غربی و چکمه های کابویی می‌پوشند و از زین‌های غربی استفاده می‌کنند. سبک‌های سوارکاری غربی برای اولین بار در غرب آمریکا در طول دهه 1800 توسعه یافت، زمانی که گاوچران‌ها گله‌های گاو را در پهنه‌های وسیعی به چرا می‌بردند.

امروزه، سبک غربی همچنان در ایالات متحده و کانادا رایج است و حتی به سایر نقاط جهان نیز گسترش یافته است. سوارکاران غربی از چالش کار با اسب برای انجام فعالیت‌های پیچیده و کار تیمی، لذت می‌برند. انواع مختلف سبک‌های سوارکاری غربی همگی به خصوصیاتی همچون علاقه به کار سخت، ورزشگرایی و پیوند قوی بین سوار و اسب نیاز دارند.

روش های سوارکاری در سبک غربی

بسیاری از زیر شاخه‌های سبک‌های سوارکاری غربی برای اسب‌هایی که برای انجام کار در مزرعه پرورش داده می‌شوند، آسان است. همچنین، از آنجایی که به زین بزرگ‌تری در این سبک نیاز است و بسیاری اسب‌های این سبک، نشانه‌های مهار گردن را به خوبی می‌دانند، به یک اسب باهوش و با روحیه نیاز خواهید داشت. انواع مختلف رویدادهای اسب سواری غربی عبارتند از:

• راینینگ (Reining)
• لذت غربی (Western pleasure)
• سبک Cutting
• سبک Team penning
• سبک تریل Trail riding
• سبک Gymkhana
• سبک Barrel racing

a. سبک Reining

نمادین‌ترین سبک غربی، Reining است که شامل یک سری چرخش، توقف و چرخش پیچیده است. مسابقات راینینگ هم بر اساس توانایی سوارکار در کنترل اسب و هم بر اساس پاسخ اسب به دستورات سوار قضاوت می‌شود. این مسابقات در سراسر ایالات متحده بسیار محبوب بوده و به صورت محلی و ملی برگزار می‌شود. Western Reining شامل اجرای حرکات زیر است:

• توقف‌های لغزشی
• چرخش‌ها
• حرکات مارپیچی
• رول بک

تمام این فعالیت‌ها در مهار کردن اسب برای نشان دادن چابکی آن طراحی شده‌اند. مهار کردن به حرکات ماهرانه نیاز دارد، بنابراین اسب‌ها باید به خوبی و به سرعت به نشانه‌های خاص پاسخ دهند. اکثر نژادهای اسب که به گاوهای کار معروف هستند می‌توانند در این وظایف به خوبی عمل کنند. برخی از آنها عبارتند از:

• اسب‌های Quarter 
• اسب‌های Paints
• اسب‌های Appaloosas

سبک راینینگ به مقدار زیادی ورزشگرایی از سوی اسب نیاز دارد. هر یک از نژادهای ذکر شده در بالا از لحاظ فیزیکی بسیار قوی هستند. اسب‌هایی با این نوع ساختار بدنی زمانی که جابجا می‌شوند و به مهارها پاسخ می‌دهند، تعادل خود را حفظ کرده و ثابت باقی می‌مانند. هر کدام از این نژادهای اسب بسیار قدرتمند، ورزشکار و باهوش هستند.

b. سبک Western pleasure

Western pleasure یک سبک سوارکاری است که نیاز به آمادگی اسب‌ها برای حرکت دقیق و اندازه‌گیری شده دارد. سوارکار از اسب می‌خواهد که یک شیوه راه رفتن یکنواخت و نرم را انجام دهد و داوران بر نحوه ضربات و گام برداشتن اسب متمرکز هستند. در Western pleasure، اسب‌ها باید هوشیار باشند و سر خود را کمی به سمت پایین نگه دارند. Western pleasure معمولا توسط اسب‌هایی انجام می‌شود که کار با آنها راحت است و می‌توانند با سرعت دقیق و ثابتی حرکت کنند. 

اکثر نژادهای اسب مورد استفاده در Western pleasure دارای چهارچوب بدنی ثابت و بلندی هستند. این اسب‌ها اغلب در ناحیه شانه و باسن لاغرتراند. این به این دلیل است که Western pleasure به اسب‌هایی نیاز دارد که در زاویه‌های شیب دار حرکت کرده و حرکاتی ثابت و سنجیده ذاشته باشند.

Western pleasure به اسب‌هایی نیاز دارد که با گام‌های سبک حرکت کرده و گردن خود را در یک سطح نگه دارند. اسب‌های کوارتر اغلب برای Western pleasure عالی هستند، زیرا قسمت پایینی بدن آنها قدرتمند است و تا زمانی که در این زیر مجموعه آموزش دیده باشند، در Western pleasure عملکرد خوبی خواهند داشت.

اسب‌های کوارتر می‌توانند به نرمی راه بروند و معمولا اسب های آرامی هستند. این ویژگی آنها را برای این رشته سواری ایده آل می‌کند. نژاد دیگری که به خوبی برای Western pleasure مناسب است، نژاد آپالوسا (Appaloosa) است. این اسب‌ها بسیار برازنده هستند، کار با آنها راحت است و اجراهای مناسبی دارند.

c. سبک Cutting

سبک Cutting نمایش دهنده کار در مزرعه است. در گاوداری‌ها، اغلب، یک گاو باید از گله جدا شود تا تحت درمان قرار گیرد یا به مکان دیگری منتقل شود. برخی از گاوچران‌ها و اسب‌هایشان مهارت‌های زیادی در انجام این وظایف پیدا کردند. افراد و تیم‌ها از این فعالیت‌ها برای نمایش مهارت‌های اسب و سوارکار استفاده می‌کنند.

در این مسابقات، هر دو اسب و سوار یک گاو را از گله جدا کرده و به یک منطقه تعیین شده هدایت می‌کنند. سوار و اسب به عنوان یک تیم کار می‌کنند در  حالی که گاو تلاش می‌کند به گله خود بازگردد. اغلب، سوارکار به اسب اجازه می‌دهد تا با غریزه خود با گاو تعامل کند. هدایت و کنترل گاوی که نمی‌خواهد از گله‌اش جدا شود، می‌تواند چالش برانگیز باشد.

اسب برای موفقیت باید دارای غرایز فوق‌العاده، تمرین قوی و فراوان در برخورد با گاوها باشد. اسب‌های Cutting معمولا می‌توانند حرکات بعدی گاو را پیش بینی کنند. همچنین این اسب‌ها باید انعطاف‌پذیر بوده، سریع حرکت کنند و مراقب باشند تا گاو فرار نکند. نژادهای مناسب این رشته شامل اسب‌های کوارتر (Quarter) و کراس (Crosses) است. اسب‌های کوارتر به دلیل بدن فشرده ورزشی و ذهن تیزشان، بر مسابقات Cutting تسلط دارند.

d. مسابقات Team penning

پنینگ تیمی بیشتر یک رویداد گروهی است، اما در دسته بندی غربی نیز قرار می‌گیرد. سه بازیکن مختلف با اسب‌های خود به صورت تیمی کار می‌کنند تا سه گاو خاص را مجبور به داخل شدن به یک آغل کنند. سواران باید با یکدیگر همکاری کرده تا گاوها را از گله خود دور نگه دارند. یک برچسب مخصوص تمام گاوهای حاضر در میدان را مشخص می‌کند. هنگامی که مسابقه شروع می‌شود، سواران سه گاو را جدا کرده و به آغل هدایت می‌کنند. سوارکاران باید اسبی باهوش و چابک داشته باشند.

بنابراین، معمولا اسب‌های Quarter در این رویداد مورد استفاده قرار می‌گیرند. یکی دیگر از نژادهای اسب که معمولا در این رویداد مورد استفاده قرار می‌گیرد، اسب مورگان است؛ زیرا خلق و خو و ساختار بدنی مناسبی دارد.

e. سبک تریل Trail Riding

بر خلاف سوارکاری استقامتی، سبک Trail یک رویداد زمان بندی شده نیست. وقتی افراد در تریل مسابقه می‌دهند، بر اساس نحوه برخورد با موانع و انعطاف پذیری و واکنش اسب به آنها امتیاز تعلق می‌گیرد. انواع حرکات در این سبک شامل:

• بستن و باز کردن دروازه‌ها در نزدیکی اسب
• تغییر زمین
• استفاده از الوار به عنوان مانع
• استفاده از موانع آبی

اکثر نژادهای اسبی که در سبک تریل شرکت می‌کنند به استقامت، هوشمندی و ورزشگرایی زیادی نیاز دارند. دلیلش این است که سبک تریل شامل پیمایش زمین‌های وسیع و توقف‌های مکرر است. بهترین نژادهای اسب برای سبک تریل معمولا مهارت‌های استقامتی کافی داشته و انعطاف پذیر هستند.

معمولا از اسب عرب در مسابقات تریل استفاده می‌شود زیرا آنها استقامت بالایی دارند. سبک تریل استقامتی می‌تواند برای اسب خسته کننده و سخت باشد، بنابراین سوارکاران باید به سلامت اسب و سم‌های آن توجه ویژه کنند.

اسب‌های عرب گام‌های استواری دارند و این ویژگی به آنها کمک می‌کند در مسابقات تریل عملکرد خوبی داشته باشند. آنها همچنین یک نژاد زیبا هستند که باعث می‌شود در هنگام اجرای مسابقات تریل عالی به نظر برسند. یکی دیگر از نژادهای اسب که اغلب در سبک تریل استفاده می‌شود، نژاد میسوری (Missouri Fox Trotter) است. این نژاد انرژی و استقامت زیادی دارد و برای مسابقات تریل بسیار مناسب است.

Missouri Fox Trotterها همچنین دارای شانه‌های شیب‌دار و کمری قوی هستند که به راحتی می‌توانند وزن سوارکار را تمحل کنند در عین حال که به راحتی بر موانع در مسیر نیز غلبه می‌کنند.

f. سبک Gymkhana

Gymkhana دارای چندین مرحله سرعتی مختلف است که برای سوارکاران جوان سرگرم کننده است. مراحل مسابقات Gymkhana شامل مسابقات بشکه‌ای (Barrel racing)، مسابقات پرچم (Flag races)، مسابقات مارپیچی (Pole bending)، مسابقات (Keg races) و مسابقات (Keyhole races) است.

تمام رویدادهای ورزشگی در  Gymkhana شامل فعالیت‌های سرعتی با استفاده از اسب است. بنابراین، انواع نژادهای اسب مورد استفاده در این رویداد باید اهداف هر بازی را درک کنند. اسب‌هایی که در مسابقات Gymkhana استفاده می‌شوند باید سریع بدوند و به نشانه‌های افسار زدن سوارکار توجه کنند. در مسابقات Gymkhana اغلب افراد جوان‌تر شرکت می‌کنند، و از اسب‌های با تجربه‌ای استفاده می‌شود که شخصیت عالی دارند.

Appaloosas یک نژاد اسب محبوب است که برای رویدادهای Gymkhana استفاده می‌شود. اما معمولا اکثر رقبا از اسب‌های کوارتر استفاده می‌کنند. به هر حال نژاد آپالوسا نیز یک نژاد ورزشی، سریع، مستقل و مبتکر بوده و برای چنین مسابقاتی مناسب هستند.

g. مسابقه بشکه (Barrel Racing)

مسابقه بشکه، شکلی از مسابقات Gymkhana است، اما آنقدر محبوب است که معمولا یک مسابقه مستقل به حساب می‌آید. این سبک معمولا بخشی از مسابقات County fair، سبک Rodeo و یا کلا به صورت مستقل برگزار می‌شود. در مسابقه بشکه، اسب باید دور سه بشکه که به صورت مثلث چیده شده‌اند، بچرخد. اسب باید با استفاده از الگوی برگ شبدر دور هر بشکه چرخیده و سپس از میدان خارج شود.

مسابقات بشکه یک رویداد زمان بندی شده است. هر چه اسب سریع‌تر به یک بشکه برسد، دور آن بچرخد و بیرون بیاید، امتیاز بیشتری می‌گیرد. نژادهای اسبی که در مسابقات بشکه‌ شرکت می‌کنند معمولا دارای قسمت‌های عقبی قدرتمندی هستند.

اسب‌هایی که برای مسابقات بشکه‌ استفاده می‌شوند نیز باید از ترکیب و تعادل خوبی برخوردار باشند تا کنترل بدن خود را در طول پیچ‌های تند حفظ کنند. اسب‌های کوارتر بهترین اسب‌های مسابقه بشکه هستند زیرا بسیار چالاک و سریع‌اند. اسب‌های کوارتر با اندامی یکدست می‌توانند از قدرت خود در فواصل کوتاه استفاده کنند که معمولا جلوه‌های زیبایی را هنگام دویدن دور بشکه‌ها ایجاد می‌کنند. 

3. سوارکاری سبک گروهی

رویدادهای سوارکاری گروهی شامل تیم‌هایی از افرادی است که برای رسیدن به یک هدف مسابقه می‌دهند. مسابقات سوارکاری گروهی معمولا شامل موارد زیر است:

a. مسابقات چوگان (Polo)

چوگان یک بازی با توپ است که بر روی اسب انجام می‌شود و یک ورزش میدانی سنتی و یکی از قدیمی‌ترین ورزش‌های گروهی شناخته شده در جهان است. منشا این بازی کشور ایران است. این بازی توسط دو تیم مقابل با هدف گلزنی با استفاده از یک پتک چوبی دسته بلند انجام می‌شود تا توپ سخت کوچکی را وارد دروازه تیم مقابل کنند.

b. مسابقات سوارکاری (Horseball)

Horseball یک بازی سریع است که بازیکنان یک تیم از روی اسب، توپ را پرتاب و به یکدیگر پاس می‌دهند. این یک ورزش تیمی است که در آن دو تیم شامل هر کدام چهار بازیکن (به اضافه دو بازیکن تعویضی) با یکدیگر رقابت می‌کنند. این بازی به راگبی یا بسکتبال سوار بر اسب تشبیه می‌شود. بازی‌ها در زمینی مستطیلی شکل به ابعاد 65 در 25 متر انجام می‌شود.

c. مسابقات اسب دوانی (Driving)

این مسابقات اسب سواری سه روز طول می‌کشد و شامل سه رویداد منحصر به فرد است: درساژ، ماراتن و پرش با موانع. تیم‌های برنده توانایی ورزشی، استقامت و واکنش سریع را در هر سه رویداد نمایش می‌دهند.

چرا سبک های سوارکاری متفاوتی وجود دارد؟

این دو سبک متمایز اسب سواری (انگلیسی و غربی) هر کدام دارای تاریخچه جالبی هستند که به توسعه رشته‌های مختلف سوارکاری که امروزه می‌بینیم کمک کرده است. این دو نوع دارای اهداف و کاربردهای مختلفی هستند. سواری به سبک انگلیسی برای برخی رویدادها بهتر است اما برای برخی دیگر مانند مسابقات Cutting یا مسابقه بشکه مناسب و عملی نیست. مواقعی وجود دارد که یک زین کوچک انگلیسی مناسب برخی از سبک‌ها نیست. مواقعی نیز وجود دارد که استفاده از زین‌های غربی برای یک سبک خاص مناسب نیست. هر دو سبک دارای نکات مثبت و منفی هستند و یکی بهتر از دیگری نیست. 

سبک سواری غربی را انتخاب کنیم یا انگلیسی؟

نوع و نژاد اسب، سبک سواری و تجهیزات مورد استفاده برای یک رویداد خاص را تعیین می‌کند. امیدواریم، اطلاعاتی که ما ارائه کردیم به شما کمک کرده باشد تا بهترین اسب و سبک سواری را انتخاب کنید.

آیا سبک سوارکاری انگلیسی برای اسب بهتر است یا غربی ؟

هر دو سبک مزایا و معایب خود را دارند. زین‌های غربی وزن سوارکاران را بهتر در پشت اسب پخش می‌کنند، در حالی که زین‌های انگلیسی بسیار سبک‌تر هستند. این موضوعی است که اغلب در بین صاحبان اسب و سوارکاران به طور یکسان مورد بحث است و پاسخ روشنی وجود ندارد.

در این مقاله سه سبک اصلی اسب سواری را به صورت کامل شرح دادیم. سپس زیرشاخه‌های هر کدام از این سبک‌ها و همچنین مراحل انواع مسابقات اسب دوانی را به صورت مفصل شرح دادیم. همچنین انواع نژاد مناسب برای هر سبک و ویژگی‌های آنها را برشمردیم. ورود به دنیای زیبا و دوست داشتنی اسب‌ها بسیار هیجان انگیز است. اسب موجود شگفت انگیزی است و تعامل با آن بسیار لذت بخش است. امیدواریم با دانستن این نکات اگر قصد یادگیری اسب سواری را دارید بهتر بتوانید تصمیم بگیرید. آیا شما اطلاعات دیگری در مورد انواع سبک اسب سواری در دنیا دارید؟ می‌توانید نظرات خود را در بخش کامنت‌ها با ما در میان بگذارید.